Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 43

og smátt að sér. Eftir að hundurinn var taminn,
aðstoðaði hann veiðimennina vel. Hann elti uppi
dýrin, sem veiðimennimir særðu, og eftir að menn-
irnir fóru að gæta sauöahjarðanna, varð hundur-
inn þeim til ómetanlegrar hjálpar. Menn gættu
þess, að hjarðir villisauða og villinauta færu ekki
yfir í veiðilönd nágrannanna. Svo veiddu menn dýr
ór hjörðunum eftir þörfum. En þeir vörðu hjarð-
imar líka fyrir villidýrum, héldu þeim á haga, og
ráku þær í vatn. Þegar haginn versnaði vegna
þurka, kulda eða af því að fénaðurinn hafði étið
grasið upp, var hjörðin rekin í nýtt haglendi.
Þá varð fólkið að flytja sig með. Það varð því
að búa í tjöldum, því að enginn fer að byggja hús
og yfirgefa það svo eftir nokkrar vikur, eða ef til
vill fáeina daga. Meðan menn lifðu á veiðum, fóru
dýrahjarðimar sjálfkrafa suður á bóginn á haust-
in, þegar grasið fór að deyja í köldu löndunum. En
á vorin leituðu þær aftur norður á við, þangað, sem
þeim þótti ekki of heitt. Veiðimennirnir urðu svo
að flytja sig á eftir dýmnum. Þannig eltu Indíán-
arnir í Norður-Ameríku vísundana, þegar hvítir
menn komu þangað. Indíánamir bjuggu í tjöldum-
Það gera líka Kirgísamir í Asíu. En þeir eru ekki
veiðimenn, heldur hirðingjar. Þeir eiga stórar
hjarðir sauða, nauta, hesta, asna og úlfalda. Þeir
geta ekki búið lengi á sama stað, vegna þess að
haginn versnar fljótt. Tjöldin eru kringlótt. Tré-
grind er í veggjunum, sem draga má sundur og
saman eftir því, hve tjaldið á að vera stórt. Spýt-
ur eru einnig í þakinu. Þær eru festar saman á
41