Sameiningin - 01.06.1886, Page 9

—57-
fylgja vill frelsaranum, verðr að vera viö því búinn aö hafna
heilsu og auð og öðru slíku,' en þiggja sjúkdóm, fátœkt, kross
og þrenging, þegar drottinn vill. Hér er hugvekja fyrir menn
að ganga ekki í kristinn söfnuð af veraldlegum hagsmuna-hvöt-
um, heldr af öðrum œðri hvötum. En svo kemr nú hins vegar
guðspjallið um mettan mannfjöldans með aðra heilsusamlega hug-
vekju til allra þeirra rnörgu, sem dag eftir dag og ár eftir ár eru
að berjast við fátœkt og skort á daglegu brauði. það minnir á,
að óhætt er að biðja: „Gef oss í dag vort daglegt brauð“, með
fullkominni vissu um að lifandi og almáttugr guð er til, sem
megnar að bœta úr öllum skorti. kærleiksfullr og nærgætinn
drottinn, sem enga auðmjúka bœn lætr verða til ónýtis. Gefr
hann þá ávallt daglegt brauð öllum biðjandi mönnum í bágind-
um þeirra ? Hann hefir á kveðið, hvernig menn eigi að biðja og
megi biðja, og fari menn eftir því, þá er boenheyrsla vís, einnig
þá er um daglegt brauð er beðið. Á undan bœninni um daglegt
brauð stendr bœnin: „Yerði þinn vilji“. það er undirstaðan
hjá sannkristnum manni, þá er hann snýr sér til drottins út af
líkamlegri þrenging sinni. Sannkristinn maðr getr dáið úr hungri,
líkamlegu hungri, ef guð vill, en hann deyr aldrei úr andlegu
huruiri, oo- með hinni andlegu saðning frá drottni kemr kraftr til
þess, sem þrenging líðr, til að ganga í gegn um þrenginguna, þó
að hún verði líkamanum til dauða Hvernig á því stendr, að
daglegu brauði er svo ólíkt út deilt meðal manna af hendi
forsjónarinnar, er að mörgu leyti ráðgáta, sem aldrei verðr til
fulls úr leyst. En þegar vér sjáum ónytjunginn og samvizku-
leysingjann einatt lifa í allsnœgtum og guðhræddan dugnaðar-
mann einnig alloft líða skort, þá bendir það að minnsta kosti á;
að veraldargœðin eru engan veginn hin œðstu gœði og að maðr
lifir hér ekki fyrst og fremst fyrir þessa jarðnesku tilveru. Á
þessum tíma er einmitt hér í landi mikið talað um, hvernig kjör
fátœks vinnulýðs geti orðið bœtt, svo að hver einn fái nóg sér og
sínum til lífsviðrværis, og sutns staðar hafa menn jafnvel gripið
til vopna og manndrápa til þess að hefna sín á auðmönnunum.
það vantar kristindóm í hjörtu bæði auðmanna og fátœkra
verkamanna til þess að leysa irr þessari mikilvægu nútíðar-spurn-
ing. Ef auðr ríkismannsins og hin litlu efni fátœldingsins
væri helguð drottni, þá myndi ólíkt hœgra við að eiga.—Um
næst liðin ár hefir atvinnu-þröng verið almenn víðsvegar um
land þetta, þó það raunar sé svo auðugt af náttúrugœðum. Nú