Sameiningin - 01.12.1886, Síða 9

—153
ir frá hinni lokuðu alrituöu bók í hendi þess, er í hásætinu
sat. Hún var lokuö', harölokuð með sjö innsiglum, og enginn
í alheimi gat opnaö hana og lesiö, hvaö þar stóð ritað. Og svo
grét Jóhannes í vitraninni yfir því, að enginn gat opnað bókina.
þá heyrist rödd, er segir: „Grát ekki“, og boðar urn leið þann
gleðiboðskap, að ljónið af Júda-ættkvísl, afsprengi Davíðs, haíi
sig-r unnið og geti opnað bókina. Og í sama bili sást lamb,
eins og slátrað, er tók við bókinni til að brjóta innsiglin frá.
En um leið kvað við lofsöngr til dýrðar lambinu frá hverri
skepnu á himni og jörðu.—Hver opnar bókina með leyndardóm-
um lífsins og dauðans nema Jesú Kristr einn ? þú stendr yfir
banabeði barnsins þíns, faðir eða móðir, og heyrir það taka and-
vörpin. það var Ijósið augna þinna, sem þú ætlaðir þér að lifa
fyrir æfi þína út. Nú er dauðinn ósvegjanlegr, kaldr og grimmr
kominn. Hvað þýddi þessi gjöf ? þessi elska ? þessi von ? þetta
líf ? og hvað þýðir þessi dauði ? Bókin er lokuð. þá grætr.
Til hvers er að gráta ? Til hvers er að elska ? Og þó getr þú
ekki annað en grátið, elskað.—Nei, bókin er ekki lokuð lengr,
ef litið er til hins krossfesta Jesú Krists. I trúnni á hann
leysast hinar myrku, kveljandi ráðgátur lífs og dauða. „Hin
fjögur dýrin sögðu amen“, þá er lofsöngrinn, sem lambinu var
sunginn til dýrðar, var á enda, „en öldungarnir féllu fram og
tilbáðu". Hví skyldi eg ekki líka falla fram og tilbiðja ?—
I þeim kaflaaf Opinberan Jóhannesar, sem er efnið í 11. lex-
íunni, sér hann hina útvöldu guðs á himnum, óteljanda skara
manna af alls kyns fólki, kynkvíslum, þjóðum, tungumálum
frammi fyrir hinu himneska hásæti og lambinu í hvítum skikkj-
um með pálmaviðargreinir í höndum, lofsyngjandi guði og lausn-
aranum. Hinar hvítu skikkjur tákna vitanlega það að þeir
eru hreinsaðir af allri synd (sbr. 14. versið), og pálmaviðar-
greinarnar fögnuðinn, sem fyllir huga þeirra. Og það er ekki
augnabliks-fögnuðr þetta. það kemr ekkert framar fyrir, sem
rýrir þann fögnuð eða raskar honum. þeir eru, eins og engill-
inn sagði Jóhannesi, komnir úr „hörmunginni miklu“; dómrinn
er hjá liðinn, freistingarnar og hætturnar yfirstignar, dauðinn
fyrir þeim ekki framar til, ekkert það, er áðr hefir kvalið og
sært. „Lambið mun gæta þeirra og vísa þeim á lifandi vatns-
lindir og guð mun þerra hvert tár af augum þeirra.“ í stað
gráts er nú korninn endalaus gleðisöngr.—Bráðum höldum vér