Sameiningin - 01.07.1889, Blaðsíða 5

skal jeg geta þess, að tala skólagangandi ungmenna á sd.skóla þess
safnaðar kefur jafnt og þjett verið að aukast og að lnín er nú full
200, sem er þriðjungi meira en var fyrir einu ári.—Á hinn hóginn
er vert fyrir oss að halda því föstu, að öll vor sunnudagskólamál
standa mjög til hóta, og áhuginn fyrir >ví máli þarf að verða miklu
rneiri en enn er orðið meðal almenuings.
Víðvíkjandi fermingarsið liinnar iútevsku kirkju vorrar þarf enn
að gera sjer ailt far um það, að sú meðvitund komizt inn í yngri
og eldri meðal vors kirkjulýðs, að fermingin á ekki að vera og má
ómögulega hjá oss verða dauð seremónía, heldur það, að unglingarn-
ir, sem fermdir eru, innskriflst þá með líf og sál inn í sína eigin
kirkju. tít af því andlega þokumyrlcri, sem grúflr yfir kirkjunni á
íslandi, er fermingin í meðvitund noargra fullorðinna Islendinga lijer
augsýnilega enn, þvi miður, litið annað eða ekkert annað en dauður
hókstafur. Meðan sú skoðun er ekki upprætt í söfnuðum vorum má
húast við, að unglingarnir týnist út úr sinni eigin kirkju óðar en
þeir hafa fermdir verið.
„Sameiningin“, kristindóms-tímaritið, sem út hefur verið gefið í
nafni kirkjufjelagsins, hefur haldið áfram á liðnu ári allt fram á
þennan dag. Það er nú á 4. árinu síðan í marz. Um ritstjórnarútgerð
þess á naumast við að jeg tali, þar sem jeg hingað til hef haft ritstjórn
þess á hendi. Jeg vona, að það hafi verið liinu sameiginlega kristin-
dómsmáli voru til eigi all-lítils stuðnings. Jeg hef látið það flytja
löndum mínum það, sem jeg eptir minni heztu sannfæring hef álit-
ið að helzt þyrfti að hrýna fyrir íslenzkum kirkjulýð eins og nú
stendur á fyrir þjóð vorri. Og margir ágætustu menn þjóðar vorrar
heima á íslandi hafa horið þessu kirkjuriti voru ágætfm vitnisburð.
Sumir meðal fólks vors hjer vilja auðvitað, að það væri allt öðruvísi
en það er, en jeg held, að þeir hiuir söniu menn viti alveg ekki,
iivað þeir vilja, nema það, að ekki sje neitt hreyft við þjóðlífsmeinum
íslendinga lijer og heiina. Þvi það er nú eitt af vorum þjóðlífsméin-
um að þola enga kritík.—Fjehirðir „Sam.“ situr hjer á þingi, og
liann mun á sínurn tíma gera þinginu grein fyrir fjárliag hlaðsins.—
Útbreiðsla hlaðsins er lílc og í fyrra. En mjög margir áskrifendur
standa illa í slcilum með andvirði fyrir hlaðið. Yæri vel lifandi á-
liugi lijá öllum þeim, sem á kirkjuþingi sitja, fyrir þessu ómissanda
fyrirtæki kirkjufjelags vors, þá ætti hlaðið á stuttum tíma að geta
fengið miklu fleiri kaupendur og lesendur en hingað til hefur verið.
Jeg lief þegar ofur-lítið komið við tníarboðsárás þá, sem hin ís-
lenzka kirkja vor hjer hefur legið undir síðan í fyrra. Byrjun
þeirrar árásar var gerð á undan síðasta kirkjuþingi. Kennari einn á
hinu preshyteríanska Manitoba Gollege í Winnipeg, dr. George Bryce,
fjekk íslending nokkurn að nafni Jónas Jóhaunsson, aigerlega mennt-
unarlausan mann, er koin til Manitoha í hitt ið fyrra austan frá New
York með þeirri grillu i höfðinu, að hann liefði guðlega köllun til
að snúa íslenzka þjóðfiokknum til sáluhjálparinnar, fyrir agent sinn
til þess að veiða íslendinga í Winnipeg út úr lútersku kirkjunni.