Sameiningin - 01.09.1891, Síða 8

—104—
vestr-íslenzku prestanna“ um íslenzku kirkjuna. OrS séra
Hjörleifs um hinar kirkjulegu meinsemdir á íslandi eru
eins sterk og hin sterkustu orð á liðinni tíö' um það efni
frá oss og jafnvel enn sterkari. Og út af sannfœringunni,
sem liggr á balc við þau orð, fær hann hina kirkjulegu
samverkamenn sína þar í prófastsdœminu til að gjöra hér-
aðsfundinn þeirra að reglulegu kirkjuþingi. ])egar maðr
hefir þessi skjöl fiá prófasti Húnvetninga fyrir sér, þá fer
það að líta nokkuð skrítilega út, ágripið af hinu kirkju-
lega fundarhaldi þar í Húnavatnssýs u frá í fyrra, sem
prestrinn einn setti í „Isaföld“, og sem segir frá því, að
fundarmenn hafi lýst því yfir, að dómarnir frá prestunum
héðan að vestan um íslenzku kirkjuna „næði engri átt“ og
að „slíkar ákærur væri eins og önnur íjarstœða, sem ekki
sé gegnandi“. — Fyrirlestrarnir, sem haldnir voru á kirkju-
þingi- voru sumarið 1889 og sem síðan voru hér gefnir út
á prent í sérstökum bœklingi, höfðu meðferðis þá sterk-
ustu kritík á íslenzku kirkjunni, sem nokkurn tíma hefir
frá oss komið. Sama árið nokkrum mánuðum áðr en þeir
fyrirlestrar ,voru fluttir, og eins nokkrum mánuðum áðr en
biskupaskiftin urðu á Islandi, hefir séra Hjörleifr lagt sína
kritík, alveg af sama tagi og vora, fram fyrir presta síns
prófastsdœmis í hinu fyrra bréfinu, sem hér ergefið brotið
af. En hið síðara hefir hann sent út skömmu eftir að
fyrirlestrar vorir voru lcomnir heim til Islands. Og fylli-
legar en hann hefir gjört var eigi unnt að taka þá til
greina bæði í orði og verki.
Að séra Hjörleifr og þeir, sem honum hafa fylgt og
fylgja í tilraunum hans til umbóta hins kirkjulega ástands
á Islandi, eigi þakkir og viðrkenning skilið fyrir framkomu
sína og það, hvernig þeir með henni hafa tekið kritíkina
héðan að vestan til greina, það hefir biskup landsins, hr.
Hallgrímr Sveinsson, fundið, og þess vegna nú í ár scnt
honum og þeim hinum Húnvetningunum uppörfanda þakk-
arávarp inn á héraðsfundinn þeirra þennan síðasta.
Séra Hjörleifr prófastr Einarsson til prestanna í Hiínavatnssýslu.
15. Jan. 1889.
Eg verð að ganga út frá því sem vísu, að allir