Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 3

sinna sama kvöldið, sömu nóttina, sem liann var svikiun af
einum þessara lærisveina í hendr svarinna erkióvina sinna út í
hina makalausu píslarsögu, er endaði roeð friðþægingardauð-
anum ú Golgata. Postulinn sér ástœðu til að knýta endr-
minninguna um þessa gjöf irelsarans, sem roesta sælu og gleði
hefir veitt kristnum mönnum af öllu í haráttu lífsins og dauð-
ans um liðnar aldir víðsvegar um heim, við það, sem raunaleg-
ast og sárast var af öllu því, er fraui kom við Jesúm ú dögum
hinnar jarðnesku holdsvistar hans:—það að einn af hans eigin
útvöldu lærisveinum skyldi verða til þess að svíkja hann. Hin
makalausa elska Jesú, sem knúði hanu til aö stofna þetta
sakrament og liggr í því til eilíírar tíðar, birtist í allri sinni
guðlegu dýrð, þegar þetta orðalag, sero hér kcmr fyrir lijá
postulanum, er viðhaft. En einkum verðr þó mikilleikr þess-
arar elsku drottins opinber, ef um það er hugsað, að Jesús vissi
það svo vel fyrir, að Júdas royndi svíkja hann og það ein-
roitt þetta saina kvöld,og að hann þóeugu að síðr tekr hann eins
og þá alla hina lærisveinana með sér til hins heilaga kvöldmál-
tíðarhalds, að Júdas með svikaráðið fastákveðið í huga sér
heldr sér kyrrum í borðsahium þangað til hinni nýju náðar-
rnáltíS, sem Jesús stofnaði upp úr hinni gömlu gyðinglegu
páskamáltíð, er lokið, og neytir af brauðinu og vínbikarnum
ósamt lærisveinunum, hinum eins og ekkei’t væri til hindrunar.
Að það sé rétt skilið, að Júdas hatí verið ineð í hinu
lieilaga borðhaldi til enda, ekki skundað rit í nóttina fyrir utan
til þess að ná saman við hina óguðlegu menn, sem höfðu keypt
liann til lrins hryllilega óbótaverks, fyrr en eftir að Jesús var
búinn að innsetja sakrament kvöldmáltíðariunar, það sést
skýrt í guðspjalli Lúkasar. því þar koina fyrir þessi orð frá
Jesú undir eins og búið er að skýra frá innsetningunni: „En
sjá, hönd þess, er mig svíkr, er á borðinu roeð mór.“—það getr
virzt undarlcgt, að Jcsús skyldi líða það, að maðr, sem hafði aðra
eins óhœfu í huga eins og Júdas, væri roeð í borðhaldinu, líka
eftir að úr því var orðið altarisganga í hinum nýja kristilega
skilningi. Og líklega royndum vér allir telja það óhugsanlegt,
ef þessi orð, sem þegar voru tilfœrð, stœði ekki svört á hvítu í
sögu guðspjallamannsins á þeim stað, sem þau standa, undir
eius á eftir ipnsetningaroi’ðunum. Kærleikr frelsarans syndug-