Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 13

—45—
fuldu ást<Bðu: að það, sem fram er boðið syndugum mönuum í
öllum þessum náðarmeðulum cr í rauninni nákvæmlega hið
•saina: hjálpræðið í persónu Jesú, hann sjálfr, frelsarinn. Ef
þeirri gjöf er hafnað eða illa með hana farið, þá er það að sjálf-
sögðu æliniega stórkostlegr ábyrgðarhluti;—menn leiða yfir sig
dóm með því. Sá ábyrgðarhluti er ekki meiri cða sá dómr er
ekki þyngri í sambandi við eitt náðarmeðalið on annað.
Að hræðast þann ábyrgðarhluta eða þann dóm í sambandi
við kvöldmáltíðina, og að ganga þar af leiðanda ekki til
altaris, en þar á móti ekki í sambandi við skírnina og
orðið, er fásinna, blátt áfram heimskuleg hjátrú. Hugs-
um um ábyrgðina, sem til vor allra kemr með kristin-
dóminum — eftir því, sem Jesús sjálfr vottar: „Sá, sem
forsmáir mig og meðtekr ekki mín orð, hefir þann, sem dœmir
hann. það orð, sem eg hefi talað, mun dœma hann á efsta
degi“ (Jóh. 12, 48). Og úr því að þetta orð á annað borð er til
manna komið, þá getr enginn losnað við ábyrgðina, sem því er
samfara að hafa fengið það til sín, eða sloppið við dóminn, sem
frelsarinn er hér um að tala, rneð því að loka fyrir því eyrum
stnum eða forðast að koma á þá staði, þar sem það er um hönd
haft, flýja út úr kirkjunni. Og jafn-lítið geta menn þá líka
auðvitað flúið undan ábyrgðinni eða dómnum, sem stendr í
sambandi við kvöldmáltíðarsakramentið, með því að vera ekki
til altaris. Eina úrræðið úr því að vér höfum fengið kristin-
dóminn til vor er að nota samvizkusamléga náðarmeðul drott-
ins öll, tii þess að kristindómrinn í heild sinni verði oss ekki
til sakfellingar, heldr um tíma og eilífð til blessunar, guð-
legrar huggunar og hjálpræðis. Og þar sem blessanin er
svona mikil, þá ætti þetta úrræði að vera ljúfari skylda
en allt annað.
]>ýð'ing J>ess og gagn að vera meðiiiur
kirkjunnar.
Eftir E. Skavi.ax, prest í Norvegi.
Úr Luth. Klrketidendc. Snúið heíir séra Friðrik J. Bérgmami.
2. Enn fremr má benda á þctta sem gagn af að heyra
kirkjunni til: Mátt félagslífsins til að gefa andlegu lífi einstak-