Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 15

-47-
íif inörgum huglciðingum og mörgum reynslustundum íelst þar
eins og í eiuni lieild. Kirkjan hetir því bæði leiðbcining og
trygging í játning sinni og um lcið hver einstaklingr innan
hennar. Vcr, sem heyrum liinni evangelisku kirkju til, cigum
að hafa vit á að láta oss þykja vænt um játniug vora. því vér
vitum, að hún cr áreiðanlegr lciðtogi. Ekki ættum vér að lata
kotna oss til að skoða hana mcð yfirlæti eins og eitthvað, sem
hrumt er orðið af clli; ekki hcldr álíta það andlegt þröngsýni
að varðveita lotning og traust til lieunar.
I náuu sambandi við það, scm nú hetír verið tekið fram,
í'elst sú þýðing kirkjunnar fyrir einstaklinginn, að varðveita
það, sem kallaö cr hið sögulega áframhald, að halda hinurn sögu-
lega þræði fösturn gegnurn aldirnar, að tengja fortíð og nútíð
kirkjunnar saman og halda hinu andlega sambandi við frá einni
kynslóð til annarar. I borgaralegum félögum er þetta álitið
mjög þýðingarmikið. En það hefir líka þýðing í guðs ríki.
Ein kynslóð sáir; sú, sem á eftir kemr, sker upp. Kirkjufé-
lagið er nánasti erfingi alls þess, sem afburðamenn þess,
fulltrúar drottins í félaginu, liafa eftir sig látið sem ávesti af
lífsstarii sínu. þegar vér í hinni evangelisku lútersku kirkju
vorri lítum aftr fyrir oss gegnum aldirnar, frá siðbótartímanum
og þangað til nú, þá mœtir auganu löng fylking af trúlyndum
hetjum og duglegum verkamönnum alla leið frá Lúter og niðr
til vorra tíma. Allir hafa þeir hjálpazt að til að safna þeim
andlega höfuðstól, sem kirkjufélag vort hefir scrn sérstaka cign
og vér njótum góðs af.
3. þýðing kirkjunnar fyrir einstaklinginn er enn fremr í
því fólgin, að félagið beitir nauðsynlegum aga innan takmarka
sinna. Móðurskylda kirkjunnar kemr hér aftr í ljós. Móðirin
á að beita aga við börnin sín. það hefir eigi litla þýðing fyrir
líf hvers kristins einstaklings, að fyrirhyggjusömum aga sé
beitt í félaginu ; að einstaklingrinn veit, að félagið hans liefir
vakanda auga á honum, svo að stórsyndir og afbrot fá eigi
orðalaust að haldast við. Aminnztutn einstaklingi er andlegt
gagn að því, að sérplœgni hans eðaöðrum ástríðum sé lialdið í
skefjum, ekki einungis af innri aga guðs anda, heldr einnig af
því félagi, þeirri móður, sem guð hetír sett honum til gæzlu.
Vér minnumst líka þess, að móðirin liefir hugguu fyrirgefning-