Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 8

—40—
Jmr skiliö ineð skynseminni, en því skiljanlegra þar á móti allt
fyrir hjartaS, hjarta, sem að einu leyti sýndaástandsins vegna
þráir guðlega fyrirgefning og frelsan, hungrar og þyrstir eftir
náð guðs, og í annan stað veit, hvað það er af eigin persónu-
legri reynslu, að elska eitthvert annarlegt mannslíf óeigin-
gjarnri elsku, elsku sjálfsaf'neitunarinnar.
þegar um kvöldmáltíðarsakramentið er að rreða, þar sem á
leyndardómsfullan hátt er af drottni sjálfum borinn fram allr
kærleikr guðs í Jesú Kristi, gjörvallr kærleikr friðþægingar-
innar, guðs sonr að því leyti, sem hann fórnar sjálfum sér með
píslanlauða sfnum fyrir syndugt mannkyn, þá iiggr því í hlut-
arins eðli, að sú sakramentisgjöf verðr að eins skilin og rétt
metin af hjartanu, en alls ekki af skynseminni. Hjartalaus
skynsemin steytir sig æfinlega á þessu dýrmæta náðarmeðali,
kvöldmáltíðarsakramentinu. En það er að eins fyrir þá sök,
að hún steytir sig—hvort sem hún kannast við það eða ekki—
jafn mikið á leyndardómi friðþægingarinnar eða endrlausnar-
innar í Jesú Kristi,—og á ieyndardómi hinnar óeigingjörnu
elsku, kærleikans, yfir höfuð. Sá, sem hafnar kvöldm&ltíðar-
sakramentinu fyrir þá sök, að þar er leyndardómr fyrir mann-
legt hjiggjuvit, skynsemina, hann verðr, ef hann vill fylgja
þeirri röksemdafœrslu út í æsar, af sömu orsök neyddr til að
kasta frá sér kristindóminum í heild sinni, því vitanlega er
hann í sínu innsta og dýpsta eðli fullkominn leyndardómr.
En til þess að vera sjálfum sér samkvæmr þyrfti sá maðr að
gjöra enn þá rneira. Hann þyrfti að kasta frá sér trú á allan
sannan, óeigingjarnan, sjálfsafneitanda kærleik rnanna á meðal
hér á jörðinni. því að allr slíkr kærleikr er iíka 1 sínu innsta
og dýpsta eðli fullkominn levndardómr.
Myndi þá elcki Uka ]>að, hve ófús aimenningr safnaða vorra
í nútíðinni er til þess að ganga til altaris, að einhverju leyti
standa í sambandi við skort á kærleik hjá því sama fólki,
skort á kærleik ekki að eins til guðs, sem enginn fær séð
nema með augum trúarinnar, iældr líka skort á kærleik til
inanna, og það jaf'nvel mannanna, sem hverjum fyrir sig eru allra
nákomnastir ? Alveg vafalaust. Flestir myndi líklega heldr
vilja segja, að altarisgöngufæðin hjá oss standi í sambandi við
trúarveikleik eða trúarskort manna. En frá kristilegu sjónar-