Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 12

—M—
eiginlegan þátt í og lögðu eftir föngum sinn skerf til. Og þá
gat það skiljanlega komið fyrir, að brotið væri í ýmsu á móti
góðri reglu, að raskað væri hinni heilögu alvöru trúarinnar,
ekki gætt hófs o. s. frv. við þessi kirkjulegu borðhöld. Og það
er nú einmitt þetta, sem postulinn í hinum áminnzta bréfkafla
sýnir að kom fyrir í söfnuði Koi-inþumanna, vítir svo harðlega
fyrir og varar svo sterldega við. „])egar þér komið saman“,
segir postulinn þar meðal annars, „þá er það ekki til að halda
drottins kvöldmáltíð (sem þó auðvitað var tilætlanin), því hver
tekr sína fœðu fyrirfram fyrir sig, þegar til borðhaldsins
kemr, svo að einn er svangr, en annar neytir f óhófi.“ Svona
var óreglan, hið syndsamlega alvöruleysi, sem hann er að víta
fyrir. Og þegar í þessum orðum postulans það er nefnt—sam-
kvæmt íslenzku biblíunni—„að neyta í óhófi“, þá liggr í því enn
þá meira en orðalagið á vorri tungu bendir beint til. Sam-
lcvæmt frumtextanum griska var þetta óhóf í því fólgið, að
sumir höfðu beinlínis drulckið sig drukkua við máltíðir þessar,
voru í ölvuðu ástandi til altaris. þetta er þá líka ein af hinum
skýlausu sönnunum fyrir þvf, að það hafi verið áfengt vín, sem
í fyrstu kristni var haft við kvöldmáltfðina, en ekki óáfengr
vínberjalögr eins og sumir nútíðarinnar bindindisformælendr
í sinni vandlætandi fávizku eru að telja fólki trú um. En eg
sleppi því atriði í þetta sinn. því aðalatriðið fyrir oss nú er
það, að óverðugleikinn, sem postulinn í texta vorum er um að
tala og segir um að gjöri ínenn seka við drottins likama og
blóð, eða komi því til leiðar, að menn eti og drekki sér til
dómsáfellis, var einmitt fólginn í þessu hraparlega athœfi, að
drekka sig drukkna í sambandi við sakrament kvöldmáltfðar-
innar. Af þessu leiðir auðvitað ekki, að ekkert annaö en þessi
sérstaka ofnautnarsvnd gjöri menn óverðuga fyrir sakramentið.
En hitt er auðsætt, að þessi varnaðarorð eiga engan veginn að
skiljast eins og þau svo oft eru skilin, þannig, að menn þurfi að
vera í svo sérstaklega fullkomnu trúarústandi til þess að ósekju
að mega vera til altaris.
Sannleikrinn er, að það er hvoiki meira né minna heimtað
af mönnum í sambandi við kvöldmáltíðina heldr en í satnbandi
við hin önnur náðarmeðul, sem frelsarinn heiir afhent kristinni
kirkju, guðs orð og skírnarsakramentið. Og það af þeirri ein-