Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 4

um mönnum til handa er ætiulega enn þá iniklu mciri, dýpri og
víðtœkari. en mannleg hugsan getr hnyndað sér, Hann gjörir
æfinlega, eins og postulinn tekr frain í bréfinu til Efesusmanna
(.3, 20), langt fram um það í kærleiksáttina, sem vér biðjum eðr
skynjum, eftir þeim krafti, er í oss verkar. það er cnginn svo
óverðugr, syndugr, óguðlegr, að Jesús sé ekki fús til þess að
bjóða lionum kærleika sinn, gjörvalla fylling síns frelsanda
kærleika. Og þegar vér að eins í trúnni höldum þessu fagn-
aðarefni föstu, þá getr oss hœglega skilizt, hvers vegna Jesús
leyfir, að Júdas sé með í kvöldmáltíðarhaldinu til enda. Frels-
arinn vildi gefa honuin þá sterkustu hvöt, sem til gat verið, til
þess að sjá að sér, vakna til ineðvitundar um hið voðalega
ástand, sem hann var kominn í, opna augun fyrir þeirri skelf-
ing, sem hann var að steypa sér í, læra að þekkja og hræðast
syndina til dauða, sem hann var kominn fast að því að drýgja,
og þar með þá líka gefa honum hug til þess með hinum almátt-
uga frelsiskrafti, sem lá og liggr æfinlega í gjöf kvöldmáltíðar-
sakramentisins, kærleikskrafti meistarans, að slíta sig Jausan
frá syndinni, burt úr glötuninni. Hér var hið síðasta tœkifœri
fyrir þennan aumingja-mann til þess að sjá sð sér og með drott-
ins hjálp að snúa við frá dauðanum til lífsins. Og einmitt svu
fram úr skaranda tœkifœri, því á þessari hátíðlegu kvöldstund
birtist kærleikr meistarans í sinni angrblíðustu og dýrðlegustu
mynd. Ef nokkuð var til á himni eða jörð, sem koinið gat
forhertu mannshjarta eins og Júdasar til að vikna og fiýja
iðranda og biðjanda á náðir guðs, þá var það hér, í persónu Jesú,
orðum hans, atlotum hans—og meðal annars og ekki sízt í
hinni blessuðu sakramentisgjöf, sem frelsarinn hafði þeim öllum
lærisveinunum búna í samsætinu með þeim þetta ógleymanlega
skírdagskvöld. Frelsarinn vildi ekki hindra það, að Júdas
fengi þetta makalausa tœkifœri honum til sáluhjálpar rétt á
undan síðustu stundinni, þó að hann með sárri sorgartiltinning
vissi það fyrir, að hann, þessi svikuli lærisveinn, mymdi kasta
því burtu frá sér. Og vafalaust var það þá líka tilætlan hans,
að þetta skyldi verða lærisveinum sínum og öllum þeim, sem
síðar meir víðsvegar um heim urn allar komandi aldir heyrði
söguna um kærleiksundr skírdagskvöldsins, æfínlegt Ijómanda
tákn þess, með hve sterkum og nærgætnuin kærleika hann