Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 5

fylgir syri(í£öllntim mannssálum allan náSartímann á cnda, og
hve fjarri því fer, að hann hrindi nokkurn tíma nokkrum stór-
syndara burtu frá kvöldmáltíðarborSinu.
En hins vegar er það auðsætt, hvílíkr sársauki það hlýtr
að hafa verið fyrir fre'sarann að hafa Júdas, l'astákveðinn í því
að svíkja hann, í návist sinni, í hópi sinna útvöldu, ástfólgnu
vina, þetta kvöld, eins og það lfka kemr skýrt út í sögunni hjá
öllunr guðspjallanrönnunum fjórum, hvílíkum s<>rgarskugga
það varpaði yfir sálir lærisveinanna allra hinna, er þeinr fyrir
bendingar þær, sem þeir fengu frá meistaranum svo að segja
undir eins eftir að samsæti þetta var byrjað, varð kunnugt uin
svikræði það hið hróplega, er honum var búið úr þessari
sérstöku átt. Og að því, er Jesúm sjálfan snertir, var það eins
og steini, þungu dauðans bjargi, væri létt af brjósti hans, þegar
Júdas loksins, að því, er virðist, mjög skömmu á eftir innsetn-
ing kvöldmáltíðarsakramentisins, yfirgaf samsætið og skundaði
fyrir fullt og allt út úr borðsalnum á fund satnsœrismannanna,
sem með hjálp hans stóðu til þess búnir að framkvæma hið mikla
ódáðaverk. þegar Júdas er út farinn, þá segir frelsarinn í lof-
syngjanda, sigrihrósanda fögnuði: „Nú er mannsins sonr dýrð-
legr orðinn, og guð er í honum dyrðlegr orðinn.“ Og nteð þeirn
orðum byrjar hann hið mikla skilnaðarávarp sitt til lærisvein-
anna, sem er svo hjartnæmt, huggunarríkt og angrblítt, að
ekkert er annað til þvílíkt. það nær yfir meira en þrjá heila
kapítula í Jóhannesar guðspjalli og birtist eins og sérstakt
guðspjall, enn þá hærra en allt hitt;—guðspjallinu þar eins og
lyft upp í þess hæsta veldi. þegar frelsarinn þar er búinn að
tala um hríð, þá býr hann sig til burtfarar úr borðsalnum og skor-
ar á lærisveinana að standa upp. En það er eins og liann í þetta
skifti eigi nærri þvf ómögulegt með að slíta rœðu sinni. Hann
talar enn lengi, talar meðal annars um sjálfan sig sem vínvið-
inn, hinn sanna vínvið, og lærisveinana sem greinarnar á þeim
vínviði, og bendir þar augsýnilega til sömu trúarlexíunnar, sem
hann rétt áðr hafði verið að kenna þeim með innsetning kvöld-
máltíðarsakramentisins, útskýrir þá lexíu, sýnir með þessari
líking, þótt að eins sé óbeinlínis, aðalþýðing sakramentis þessa
fyrir hina þáverandi lærisveina lians og íyrir hina óteljandi
lærisveina hans á öllnm ókomnum öldum. Hann bendir til