Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 9

—41—
miöi kemr allt fyrir eitt. Kristin trú og kristilegr kærleikr
verða ekki að skilin í reyndinni. Ef efni kristindómsopinber-
unarinnar er í sannleika viðtaka veitt af trúuðu hjarta, þá
veitist þeim sama manni um leið nýr kraftr til að elska eins og
aldrei áðr. því efnið í opinberan kristindómsins er kærleikr,
fylling hins guðlega kærleika, sem lcemr fram í því, að hinn
heilagi guð í himninum elskar mennina vanheilaga, rangláta,
syndfallna, meðan þeir enn þá eru óvinir haris, elskar þá svo
mikið, að hann í syni sínum elskulegum gjörist maðr og fórnar
hfi iians í píslarsögunni makalausu. Sé trúin lítil hjá inönnum
á þessa opinberan, þessa guðlegu fórnargjörð, þá er kærleikrinn
út af henni að sjálfsögðu líka lítill. því kærleikrinn í kristi-
legum skilningi er sama sem líf trúarinnar, trúin sem lifandi
trú. Svo þeir, sern fúsir eru að játa, að það sé trúarveikleika
þeirra að kenna, að þeir finna ekki meiri hvöt hjá sér en þeir
gjöra til að vera til altaris, ætti þá fika að vera fúsir til að játa,
að þetta sé eigi siðr því að kenna, að þeir hafa svo sorglega lítið
af þeirri óeigingjörnu elsku til annarlegra mannslífa, seni á
tungumáli kristindómsins heitir kærleikr.
En, vinir mínir, i og með kvöldmáltíðarsakramentinu er
oss syndugum mönnum einmitt gefin sú sterkasta hvöt, sem
unnt er að fá úr nokkurri átt, til þess að láta hjarta vort fyil-
ast kærleika. því þar kemr drottinn persónulega með öllum
kærleika sínum til hvers einstaks rnanns, sem krýpr við kvöld-
máltfðarborðið, sama ómælilega kærleikanum sem knúði hann
til þess forðurn að ganga út í p'slarsöguna, réttir hann að
hverjum fyrir sig og ánafnar hann honum til eififrar eignar, til
fullvissu um fyrirgefning syndanna, til óþrjótandi sælu-
uppsprettu, til trúarstyrkingar, til kærleiksstyrkingar, til
vonar, til friðar, til eil fs ltfs. Ef menn að eins væri sér
þess nógu einlæglega meðvitandi, að þeir í andlegu tilliti
þyrfti við lækningar, í fullri alvöru hefði þrá eftir meira
Ijósi ofan að yfir sálir sínar, sterkari trú, meiri kærleika, þá
myndi sú meðvitund, sú tilfinning, sú þrá alveg vafalaust
leiða til þess, að þá freri hjartanlega að langa til að vera til
altaris og fullnœgði þá ltka auðvitað þeirri hjartans löngun
iðulega í verkinu.
það hafa nú víst flestir, ef ekki allir, kristnir menn af