Sameiningin - 01.05.1898, Blaðsíða 10

—42—
vorn fólki þaS réttilega á meðvitundinni, aö fylling hinnar
guSlegu náSar í Jesú Kristi liggi í kvöldmáltíSarsakramentinu.
þvt naumast mun neinn þeirra telja annað en rétt, gott og
blessaS, af þeim, sem liggja á sóttarsænginni meS dauðann eftir
rnikluui líkindum í nánd, að beiðast þessa náSarmeðals og neyta
þess í því sérstaka ástandi. Og ef hér er rétt til getið, þá ber
það óneitanlega vott um sannfœring eða að minnsta kosti hug-
boS kristins fólks vor á meðal almennt um það', að kvöldmál-
tíSarsakramentið sé eins mikils virði og æfinlega hefir kennt
verið af kirkju vorri. Og þaS allt eins fyrir því, þótt aS eins
tiltöiulega fáir noti þetta náðarmeða! í heilbrigSu eða sjúku
ástandi eftir því, sem nú er komið vorum kirkjulega hag. þaS
aS hafa þessa sannfœring eða þetta hugboS um verðmæti kvöld-
máltíðarsakramentisins ætti nú vissulega að knýja menn til
altarisgöngu, gjöra mönnum ljúft og ómissanda að vera til
altaris. En það leiðist þó yfir höfuð aS tala ekki þannig út í
reyndinni. Og sú mótsögn hygg eg aS stafi að all-miklu leyti
af misskilningi á kenning nýja testamentisins um sakrament
þetta.
Vér heyrðum í texta vorum, skírdagspistlinum, þessi
sterku aSvörunarorð postulans kvöldmáltíSarnautninni viS-
víkjandi: „Hver sem etr þetta brauð og drekkr af kaleik
drottins óverðuglega, sá verðr sekr viS drottins líkama ogblóð.“
Og enn fremr: „Sá, sem óverðuglega etr og drekkr, hann etr
og drekkr sér til dómsáfellis." það hefir oft í kirkjunni verið
lögS ákafiega einstrengingsleg áherzla á þessi postullegu orð.
Og sökuin þeirrar áherzlu hefir eðlilega risið upp í huga al-
mennings reglulegasta oftrú, sem vel mætti kaila hjátrú, á alt-
arissakramentinu,— þannig löguð oftrú eða hjátrú, að maðr
þurfi að vera svo ákafiega sterktrúaðr, með svo afar beitri iðr-
unartilfinning, svo brennandi í anda, í einu orði svo fullkom-
inn í kristindómslegu tilliti, til þess að geta talizt verðugr fyrir
þetta náðarmeSal. Og sé muðr sá, sem gengr til altaris, ekki
á þennan liátt verðugr, þ4 sé yfir hann fallinn dómr, drottinlegr
fordœmingardómr. Og til þess aS komast hjá slíkum hræði-
legum dómi sé því víst fyrir fiesta varlegast, að vera alls ekki
til altaris. þaS j>arf nú ekki annað til þess að sannfœrast um,
ftð eitthvað tneira en lítið muni veilt í þessari röksemdafœrslu,