Sameiningin - 01.09.1898, Blaðsíða 4

—100—
sjúkrahús í Konstantínópel og fœddi urn tíma meir en 7,000
manns á hverjum degi.
þegar kemr fram á miðaldirnar, sjáum vér, að hér um bil
öll líknarstarfsemin er t höndum munka og nunna. Djáknarnir
eru borfnir og söfnuðirnir sjálfir hættir að sinna slíkum málum,
og einstaklingarnir nærri hættir að gjöra gott í prívatlífinu.
Allt erí höndum kirkjunnar. Allt fé, sem menn hafa gefið fyrir
sálu sinni eða af öðrum orsökum til líknarþarfa, gengr í gegn-
um klerka og munka. Starfsemin var þá búin að missa þann lif-
anda kiaft kærleikans, er hún í fyrstu hafði. þ<) leystu
n*.unkarnir og nunnurnar af hendi mikið verk í þá átt að
hjúkra hinum sjúku, veita hvíld hinurn þreyttu, hýsa
vegfarandann, hugga hinn hrellda, og leiðrétta hinn villu-
ráfanda. þann dag í dag hefir kaþóiska kirkjan mikið orð
á sér fyrir sína framúrskarandi líknarstarfsemi. Prótest-
antar með sína betri trú og fullkotnnari þekking mega
marg-oft skammast sín, þegar þeir bera sig saman við hina
kaþólsku brœðr sína. þó er ekki hœgt annað að segja en að
prótestanta-kirkjan hafi gjört mikið í þessa átt. í gegnum alla
heunar sögu er því kirkjan líknandi, ekki síðr en kennandi.
II.
Hvað gjörir kirkjan á yfirstandandi tíð til að sýna kærleik
sinn í verkinu?
Jesús Kristr er henni hið fegrsta dœmi í þessu sem öðru.
Hann hugsaði ekki einungis um að flytja hungruðum sálum
faguaðarboðskapinn, heldr hugsaði hann einnig um að gefa sýn
hinum blindu, láta hina höltu ganga, hina líkþráu hreinsast,
hina daufu heyra, og hina dauðu upprísa. Hann gekk í kring
og læknaði bæði sálir og líkami manna. í öllu falli að einhverju
leyti reynir kirkjan að feta í fótspor frelsarans, það er eins
með líknarstarfsemi kirkjunnar og samskonar starf Jesú Krists,
að hún er svo oft samblandin prédikan orðsins, að hún verðr
ekki þar frá skilin. Eg hefi sérstaklega fyrir augum mér kirkj-
una á þýzkalandi, en þó á flest af því, sem eg segi, heima um
kirkjuna víðsvegar um heiminn.
Hvað gjörir þá kirkjan ? Ekki að eins ver hún stórfé til
að stofna mikil félög í þeiui tilgaugi, að flytja fátœkuin