Sameiningin - 01.09.1898, Blaðsíða 9

—105—
í fyrstu sannaði ágæti sitt af sínum lífernis-kærleika, eins hlját-
um vér að sanna hið ævaranda gildi hins sanna kristindóms á
alveg sama hátt. það er heimtað af oss að sanna, og vér meg-
um til að sanna, eða að öðrum kosti munum vér koma „óorði á
hið góða nafn, sem vér erum nefndir“ (Jak. 2, 7).
það er ekki hœgt að segja, að vér kirkjufélagsmennirnir
höfum ekki nóg af tœkifœrum, af alveg sama tagi og hinir
fyrstu kristnu menn, til að láta kærleik vorn í Ijósi í vérkinu.
„Fátœka hatið þér ætíð hjá yðr“, sagði Jesús. Hið sama má
segja um hina sjúku og aumu og á ýmsan hátt líknarþurfandi á
meðal vor hæði í borgunum og eins úti í sveitunum.
Hver einasti safnaöarmaðr á að skoða sjálfan sig eins og
embættismann safnaðarins, er hefir þá skyldu á herðum, að líta
eftir með þeim, í sínu nágrenni, er að einhverju leyti líða, heim-
sœkja þá, vaka yfir hinum sjúku, hugga hina hrelldu, aðstoða
hina munaöarlausu, vernda þá, sem aðrir ásælast, verma hina
köldu, metta hina hungruöu, klæða hina nöktu, já, og jafnvel
vitja þeirra, sem í fangelsum sitja. þegar safnaðarmaðrinn
kemst að raun um, að hann einn er ekki fœr um að veita þá
líkn í sínu nágrenni, sem við þarf, ætti hann að kveðja til liös
sér meðbrœðr sína, að svo miklu leyti, sem við þarf. það kemr
oft fyrir, að söfnuðrinn sjálfr ætti að taka samskot til að hjálpa
fátœkum meðlim, sem líðr skort. þessu verðum vér að sinna
og þannig að sýna vorn kristindóm. Vér erum reyndar minnt-
ir á, að kristindómrinn eigi að vera í hjartanu, og aldrei getmn
vér lært þann sannlcika of vel ; en það lítr út fyrir, að sumir
sé svo hræddir við að sýna sinn kristindóm, að þeir hafi hann
stöðugt lokaöan inni í einhverjum afkima hjarta sins þangað til
hann kafnar alveg. það er auðvitað til aðferð að sýna svo kall-
aðan kristindóm á þann hátt, sem að eins verðskuldar hina dýpstu
fyrirlitning ; en það ætti ekki að skapa hræðslu hjá oss við að
sýna ekta kristindóm á þann hátt, sem er eðlilegr og sjálfsagðr.
í öllu þessu tilliti getum vér mikið lært af hinum innlendu
brœðrum vorum. þeir kunna svo vel að gjöra gott, margir
hverjir. Hve ákafiega mikið er gjört af því að heimsækja hina
þjáðu í spítölunum, skemmta þeim, lána þeim bœkr, senda þeim
angandi blóm og gjöra annað samskonar til að kasta eins mikl-
um ljósgeislum inn í þau kvalaheimkynni eins og mögulegt er.