Sameiningin - 01.03.1902, Blaðsíða 17

13
látiö hiröa sína fylgja hjöröinni yfir hafiö og skoöað nýbyggj-
ana í Vestrheimi sín andleg börn, og annazt þá í kirkjulegu
tilliti meðan á þurfti aö halda.
En hvað hefir móðir vor, kirkjan á íslandi, gjört til að
annast oss, börnin sín burtfluttu ? Ekkert. Vér sendum
kveinstafi vora yfir hafiö eins og þeir í Masedóníu forðum og
sögðum: ,,Komið yfir um til að hjálpa oss. “ Ekkert svar
að heiman. Vér sendum vorn bezta mann, forseta félags
vors, til ættjarðarinnar að sœkja oss andlega hiröa. Þeir
kölluðu hann ,,útflutninga-agent“ og ,,óvin íslands“, og
hann kom til vor aftr svo búinn.
Þegar neyð vor var stœrst, var hjálp móðurkirkjunnar
á Islandi fjærst!
Trúbrœðr vorir hér í landi hafa aftr á móti allt viljað
gjöra, sem þeir gátu, til að hjálpa oss í vandræðum vorum,
einkum sú deild lútersku kirkjunnar, er mest hefir boriö oss
fyrir brjóstinu, General Council. Frá því fyrst, er hinn göfugi
mannvinr og Krists vottr, dr. W. A. Passavant, kynntist oss
og fram á þennan dag, hafa brœðr vorir í Gen. Council gjört
oss margt gott, tekið að sér prestsefni vor og menntað þau
fyrir oss, og verið fúsir að hjálpa oss enn þá meir, hefðum vér
viljað. En oss hefir að surnu leyti farizt ódrengilega við þá í
staðinn; vér höfum stundum misskilið þá og tortryggt og á-
vallt neitað að ganga í bandalag með þeim.
Nú er bráðum liðinn heill mannsaldr frá því vér fyrst
fórum að flytja til þessa lands. Og nú er líka svo kornið, að
þegar vér horfum til baka yfir kirkjusögu vora og andlega bar-
áttu, þá er oss sumum næst að ætla, að eftir allt hafi það
verið guðleg forsjón, sem því réð, að vér ekki fengum fleiri
kirkjulega hirða eða meiri ,,hjálp“ frá íslandi.
En nú, þegar haröasta stríðið er um garð gengið, fara að
heyrast raddir heiman að f þá átt, að prestar þar ætti nú aö
fara vestr til vor oss til hjálpar.
Eg efast ekki um, að þær raddir koma frá góðurn og
bróðurlegum hjörtum. En eg vil leyfa mér að benda á, að
tímarnir hafa breytzt, og nú geturn vér ekki lengr haft gagn af
hjálp frá Islandi.