Sameiningin - 01.08.1902, Page 4

84
náttúrlega manns vors þarf drottinn aö ljósta með sprota sín-
um, og aflsinar vorar hinar andlegu, megingjarðir vorar sem
drottins starfsmanna, mega til að verða traustið á honum
einum. Vér þurfum að finna til þess, að eiginlega sé alls
ekkert annað að óttast en það, að hafa drottin á móti sér.
En ef hann sé með, þá sé raunar ekkert á móti.
Þeir, sem ekkert finna til þess—láta sig litlu eða engu
skifta, hvort drottinn er með eða móti,að því er snertir starfs-
aðferðina—, eru óhœfir sem starfsmenn drottins. Hann fær
ekki notað þá, nema hann glími við þá fyrst, svo að hið hold-
lega sjálfsálit þeirra og sjálfstraust bili og þeir biðji með
Jakob: ,,Eg sleppi þér ekki nema þú blessir mig. “ —Eg fer
ekki neitt, gjöri ekki neitt, nema þín blessan fylgi mér.
Brœðr, hverju höfum vér svo treyst og treystum? Vér
prestarnir? Oss hættir svo mjög við að treysta á hœfileika
vora, vit, gáfur, hyggindi, lærdóm — og á fjöldann. Að álíta
það sjálfsagt góðs vita, ef vér fáum alla með í söfnuð eða
höfum fjöldann fyrir tilheyrendr. Að það sé áreiðanlegt
merki þess, að vér séum góðir prestar—af því íjöldinn telr
oss góða og talar um oss sem góða. En vér þurfum að læra
sí og æ að hafa hugfast, að öll blessan starfsemi vorrar guðs
ríki til eflingar er undir því komin,að Jesús Kristr sé með oss.
Líka það, að starf vort sé þannig vaxið, á þann hátt stundað,
að hann g e t i verið með oss. Einnig það, að hvernig sem
vér förum að og hvað sem vér reynum og hvað miklum hœfi-
leikum sem vér höfum til að dreifa, þá sé oss um megn að
leggja einn einasta stein í hleðslu hússins, sem drottinn er að
byggja, nema hann sé með. En sé hann það, þá blessist
verkið og það, sem virtist ómögulegt, reynist mögulegt.
Og þér, erindsrekar safnaðanna, svarið með oss prest-
unum, hverju söfnuðirnir hafi treyst og treysti? Hver hafi
reynzt þeirra aðal-fjárráð guðs ríki til eflingar hjá sér? Ætli
þeim hafi ekki hætt við að álíta, að allt sé undir prestinum
komið,—að hann sé ,,góðr“ o: snjallr prédikari, og meðlima-
tölunni og efnahag meðlimanna? Ef söfnuðr sé mannmargr
og efnaðr, þá sé það ,,góðr“ söfnuðr? Söfnuðir þurfa að
læra að láta sér skiljast það, að tala safnaðarmeðlima og efni