Sameiningin - 01.02.1905, Síða 8

Hvernig eiga líkrœður að vera?
Eftir séra Hans B. Thorgrímskn.
Kæri bróðir minn, séra Jón Bjarnason!
Þú hefir beöið mig að rita grein í kirkjublað vort um það
efni. Eg játa hátíðlega, að eg er langt frá að vera fœr um að
leysa það verk af hendi. Og þú hefðir víst getað fengið
marga aðra, sem hefði gjört það miklu betr en eg. Eg geng
líka að því með hikanda penna; því þetta erstór-mál. En eg
skal samt verða við bón þinni og láta í ljósi álit mitt. Eg
veit, að það þarf að rœða og rita um mál þetta.
Það skiftir vissulega mjög miklu máíi að guðsþjónustu-
athöfnin, sem frain fer við útfarir framliðinna, fari svo fram,
að orðið geti hinuin eftirlifandi til góðs, og komi þannig að
tilætluðum notum. Jarðarförin er mjög mikilsvarðandi at-
burðr. Þá eins og horfum vér á dauðann. Þá birtist sá
sannleikr ,,þú átt að deyja“ oss skýrar en á nokkurri annarri
stund. Þáspyr samvizkan: Er það satt, að líf sé eftir dauð-
ann?—að mannssálin eigi að koma fram f/rir dómstól skapara
síns? Er það sannleikr, þetta um Jesúm Krist: að hann hafi
afmáð hinn síðasta óvin, dauðann? Þá koma upp spurningar
innst í hugskoti manna, sem annars aldrei eða mjög sjaldan
láta til sín heyra. Þá er fólk viðstatt, sem annars aldrei
kemr og hlustar á guðs orð. En þá eru einnig margir sann-
kristnir menn viðstaddir, sein þurfa að styrkjast í trú sinni,—
menn, sem þekkja orðið um synd og náð, sem vita, að frels-
arinn lifir, sem þurfa að nota hvert tœkifœri til þess að band-
ið milli hans og þeirra geti orðið sterkara. Þá eru einnig þeir
viðstaddir, sem segjast trúa, og trúa þó ekki,—sem játa fagn-
aðarerindinu um Krist, er neita krafti þess,—sem trúa ásjálfa
sig og sína dyggð,—semr hugga sig við dauðann ekki af því,
að Jesús hafi endrleyst þá. heldr af því að þeir fmynda sér,
að þeir f sjálfum sér hafi nóg til að mœta drottni með. Loks
eru þar viðstaddir menn, sem syrgja og gráta yfir hinum látna
vini sínum. Við alla þessa þarf að tala. Þar er þá prestr-
inn sannarlega í mikilli vandastöðu. Hann stendr þar í stað