Sameiningin - 01.02.1950, Page 18

16
Sameiningin
barna réttinn. Farísearnir sögðu já með vörunum, en líf
þeirra sagði nei. Tollheimtumenn og vændiskonur sögðu
að vísu nei með vörunum, þegar kallið kom, en þetta fólk
iðraðist oft, þegar því var það ljóst, að það var á villi-
götum. Svo er það enn í dag. Margur hyggur sig heilagan
orðinn, ef hann hefir svo og svo oft sagt: Herra, herra!
En kjörorð trúarinnar er: Til Jesú! Og trúin er ónýt, nema
einlæg iðrun fylgi.
Þannig er annað svarið við spurningunni miklu: Vér
komumst því aðeins inn í Guðs ríki, að vér höfum fyrst
gengið á vald Jesú.
En textinn gefur líka annað svar:
2. Sá einn er Guðs barn, sem meö alvöru og ábyrgðar-
tilfinningu fylgir Jesú.
Hversu auðvelt er ekki að segja: Herra herra! Hversu
auðvelt er ekki að heita einu og öðru á hrifningarstund
þegar hjartað brennur. Á hátíðlegu augnabliki hrífumst
vér oft með. Hve heilagur og kærleiksríkur skal ég verða!
Hversu mikið stórvirki skal ég framkvæma! Ég skal elska,
biðja og iðja. Þannig er afstaðan svo oft á stund hrifning-
arinnar. —
En svo rennur upp stund freistingarinnar. Hvað varð þá
úr heilagleikanum, kærleikanum og bræðralaginu? Manstu,
hvernig fór. Þú sagðir já með vörunum, en nei með verk-
unum. Það vantar ekki. Við segjum svo oft: Já, Drottinn
minn! Þegar hættan vofir yfir, þegar náklukkan hringir. —
Já í kirkjunni og á samkomunni, nei í gleðisalnum og því
miður oft líka í þínu borgaralega starfi. — Já, segir löng-
unin, þráin. Nei, segir viljinn!
Já-ið þitt er fyrst að marka, þegar þú lifir að Guðs vilja.
Brynleigur Tobíasson
(Kirkjuritið)