Sameiningin - 01.09.1954, Blaðsíða 22

76
Sameiningin
sem lesnir voru á sinni tungu hver, frönsku, þýzku, grísku og
ensku.
Ræðuna flutti biskup hérlendur í hópi Methodista,
Bromley Oxnam. „Við ætlum að halda hópinn!“ var við-
kvæðið í því erindi.
Síðari athöfnina sóttu hundrað og tuttugu þúsundir.
Fór hún fram undir beru lofti. Formið var stutt og einfalt
en áhrifamikið, vegna mannfjöldans, sem tók þátt í til-
beiðslunni.
Mark Bögner, mótmælendaprestur frá Frakklandi,
stýrði athöfninni. Upp hafið var á þessa leið:
Prestur: „Hverjir eruð þér, sem hér eruð saman
komnir?“
Mannfjöldinn: „Vér erum kristnir menn, af margs konar
bergi brotnir“.
Prestur: „Hvað er að vera kristinn?“
Mannfjöldinn: „Það er að trúa á Guð föður, á son hans
eingetinn Jesúm Krist, Drottinn vorn, sem er von heimsins,
og á heilangan anda“.
Prestur: „Hví eruð þér hingað komnir?“
Mannfjöldinn: „Vér komum til að dýrka Guð“.
Játning mannfjöldans vísaði til umræðuefnis, sem lá
fyrir þessu þingi: „Kristur, von heimsins“. En innihald
þeirrar vonar er í tvennu lagi. Annars vegar er vonin um
hjálp hans og frelsun í þessum heimi, hins vegar vonin um
ríki hans og sigur í eilífðinni, „þar sem réttlæti býr“. Báðar
vonirnar eiga heimildir í orðum Nýja testamentisins.
Tímavonin t. d. tileinkar sér orð Krists í Matt. 28, 20: „Sjá,
ég er með yður alla daga“, — eða orð postulans í Róm.
8, 31.—39. En eilífðarvonin getur vitnað í fjölmarga ritn-
ingarstaði, eins og orð Krists í Matt. 26, 30.; eða kenningu
postulanna í Gal. 1, 4.; 1. Þess. 4, 16, o. s. frv. í Nýja testa-
mentinu er eilífðarvonin í öndvegi, að sjálfsögðu, þar sem
frumkristnin lifði við þrengingar og ofsóknir og bjóst við
endurkomu Krists á hverri stundu, að segja mætti. — í
þessari tvíþættu von til Krists er alls engin mótsögn, nema
því aðeins, að einstrengingslega sé með efni farið.
Tímavonin hefir einatt verið í afhaldi hjá Ameríku-
mönnum. Þeir eru bjartsýnir og starfhugaðir yfirleitt. En
Evrópumenn, þjakaðir af styrjöldum og hræddir við atóm-
vopnin, margir, halla sér meira að eilífðarvoninni.