Sameiningin - 01.09.1954, Blaðsíða 23

Sameiningin
77
Prédikun Oxnams biskups fór mjög í heimsvonaráttina:
„Kirkjan verður að horfast í augu við réttlætiskröfur vorra
tíma“, sagði biskup. „Það er ekki nóg að hafna guðleysi
kommúnismans. Ef við játum þá trú, að alls ekkert geti
gjört okkur viðskila við kærleika Guðs, sem birtist í Jesú
Kristi, þá verðum við að segja skilið við guðsafneitun í
verkinu — guðleysið, sem felst í þeirri skoðun, að ekki nema
sumt í mannlífinu sé Guði viðkomandi. Við þurfum að
gjöra það lýðum ljóst, að réttlætiskröfur vorra tíma áttu
ekki uppruna sinn hjá Karli Marx, heldur hjá Jesú Kristi og
spámönnum ísraels“.
f opnu þingi snerust svo umræðurnar um kenningar-
viðhorfin tvö, sem nefnd voru. Edmund Schlink, guðfræð-
ingur frá Heidelberg á Þýzkalandi, mælti stranglega fram
með eilífðarvoninni: „Kristur er heimsendir“, sagði hann —
eða svo hljóða orðin. „Nafn Krists er lagt við hégóma, þegar
það er haft eins og heróp í baráttu þessa heims fyrir tilveru
sinni. Auðvitað er Kristur von heimsins. Hann leysir okkur
úr fjötrum þessa jarðneska lífs“.
Þetta fannst Berggrav biskupi nokkuð strembið og
einhliða og lítt í samhljóðun við ritningarnar. „Orðið varð
Guðfræði, og bjó ekki með oss!“ hvíslaði hann að sessunaut
sínum (sbr. Jóh. 1, 14.). — Sagt er að Berggrav hafi getið
sér frábærlega góðan orðstír á þessu þingi, og yfirleitt mun
þingheimur hafa gefið sig meir við tímavoninni, eins og
við mátti búast, þar sem þingið stóð vestan hafs.
Þó verður ekki með sanni sagt, að eilífðarvonin hafi
beðið ósigur eða hlaupið í felur. Góð orð voru töluð í hennar
garð líka. Knox Sherrill biskup, formaður kirkjuráðsins
hér lenda, mintist á það efni í ræðu sem hann flutti í
Minneapolis skömmu fyrir þingið í Evanston. Sagði meðal
annars þetta: „Að búast við heimsslitum er lítið sorgarefni
nú á dögum, enda hefir kristnum mönnum aldrei dulist
það, að við erum gestir og útlendingar hér á jörð, og höfum
ekki borg sem stendur, heldur leitum vér hinnar komandi“
(sjá Heb. 11, 13. og 13, 14.).
TJtlendir þingmenn dáðust að ötulleik, gjafmildi og
kirkjurækni hérlends safnaðafólks; enda var trúarleg afstaða
vorrar þjóðar skýrð fyrir þeim ofurvel. Það gjörði meðal
annara Robert Calhoun, guðfræðingur frá Yale. Fórust hon-
um orð á þessa leið: