Sameiningin - 01.04.1942, Síða 4

0
Konurnar úr lærisveinahópnum ber fyrstar allra fyrir
augu vor. Frásagan segir að “mjög árla, áður en birti af
degi, fara þær til grafarinnar.” Þær vilja heiðra minningu
meistara síns, með órofa trygð og þjónustu, til þess síðasta.
Þær höfðu komið með honum norðan úr Galileu, höfðu
einnig verið sjónar- og heyrnarvottar að öllu því, er skeð
hafði á föstudaginn langa; voru í fylgd með þeim er lögðu
hann til hvíldar, og “settu á sig staðinn þar sem hann var
lagður.” til þess að verða vissar um að finna hann síðar. •—
Meðan að borgarbúar sváfu, “áður en birti,” voru þær á
leið út að gröfinni. Kvíði út af því hvernig að steininum
yrði velt frá var aðal áhyggjuefni þeirra. En er þær komu
þangað varð undrun þeirra stærri en orð fengju lýst, því
gröfin var tóm, og himneskur sendiboði, engillinn, sagði
þeim að Jesús væri upprisinn. Þennan boðskap áttu þeir
að flytja postulum hans, er harmandi og vonsviknir sökum
dauða Jesú, héldu hópinn, og voru ekki á almannafæri.
Með óttakendri undrun leggja konurnar af stað að færa
postulunum boðskap þann, er þeim hafði verið trúað fyrir.
Sorgin er í huga þeirra bjó, óttinn og: efinn, er legið hafði
þeim á hjarta, ósvöruðu spurningarnar er sótt höfðu að
þeim urðu ekki eins kveljandi. Sólin hafði komið upp.
Ládeyðuloftið og þokan er hvíldi yfir borginni að nóttu
til, var nú að hverfa fyrir geislum hækkandi sólar. í hjört-
um kvennanna var þó enn bjartari sól tekin að skína. Með
innri gleði er var orðum meiri, eygðu þær þann nýja sann-
leika, að Jesús hafði sigrað dauðann! Nýtt útsýni, áður
óþekt, víðfeðmi þess boðskapar er Jesús hafði flutt birtist
þeim í dýrðarfyllingu. Sigur lífsins, æðsti og stærsti sigui
jarðarbarnsins hafði numið land í sálum þeirra.
Upprisusögurnar geta þess að María frá Magdölum
varð viðskila við hinar konurnar, er við gröfina höfðu verið,
hún fór ekki ásamt þeim áleiðis til dvalarstaðar lærisveina
hans. Ef til vill hafði hún komið til grafarinnar fyrst, ein
á undan hinum konunum. María hafði hlotið undraverða
lækningu af Jesú. Hún virðist að hafa verið skilningsríkur
og hjartfólginn lærsiveinn. Hversvegna varð hún eftir,
við gröfina, er hinar konurnar hurfu þaðan á brott? Mætti
ekki álykta að sorg hennar yfir dauða hennar væri einmitt
djúptækari en allra hinna kvennanna? Straumhvörf at-
burðanna — frá vonlausri sorg — yfir dauða hans, að
áþreifanlegri vissu um það að hann væri á lífi, voru oí