Sameiningin - 01.04.1942, Blaðsíða 5

51
snögg, til þess að hún gæti áttað sig. Hún stóð þar ein
og grét! Óttinn um að hugsanleg mistök gætu átt sér stað,
efi að þetta gæti verið satt, gátu einnig valdið dvöl hennar
þar. Það er haft eftir einu af góðskáldum íslands, er átti
mjög erfitt með að trúa, að hann hafi eitt sinn sagt: “Maður
efar í lengstu lög, það sem maður helzt þráir að trúa.”
Syrgjandi sála þráir einveru, til þess óhindruð að úthella
saknaðartárum sínum. — Þar sem hún nú stóð við gröfina,
heyrir hún ávarpsorðin: “Kona, hví grætur þú?” Eg minni.
á orð íslenzka sálmaskáldsins séra Valdimars Briem:
“Hví grætur þú kona? þá kvað við í lund,
í kyrláta blænum um vormorgun stund;
hvers leitar þú, kona, hér látins á beð?
Við lífið og upprisu Drottins þig gleð.”
Hrygð Maríu orsakaðist af því að hún sá ekki líkama
Jesú, og vissi ekki hvað af honum hafði orðið. Það út af
fyrir sig sýnir að hún hafði enn ekki áttað sig á þeirri stað-
reynd að meistarinn væri risinn upp frá dauðum.
Þar sem hún nú stóð þarna vissi hún ekki, (fremur en
við stundum) að einmitt á því augnabliki þegar að sorgin
liggur sem þungt farg okkur á herðum, einmitt þá var verið
að lesa þörf sálu hennar með samúð og fylsta skilningi, á
þeirri huggun, er hún helzt þurfti á að halda. Eitt einasta
orð var til hennar talað, en það opinberaði henni nýjan
dýrðarheim fullan af öruggleika og sæluríkri von. Hún
heyrði sitt eigið nafn nefnt: “María.” En það var borið
fram með þeim hljómblæ, með þeirri áherzlu, er bergmál-
aði minningu liðins tíma. Hún leit upp, því nafn hennar
þannig framborið tendraði glóð fornra minninga. Brátt
áttaði hún sig á því, að hann, sem hún hugði dáinn að vera,
stóð þar hjá henni, og var að tala við hana. —
Hin blinda sorg, er að þessari stundu grúfði sig yfir
sálu hennar hvarf nú, eins og skýjadrög fyrir sólu. Fögn-
uður gagntók sálu hennar yfir þeirri vissu er henni hafði
birst. Sá fögnuður myndi vara til æfiloka; í honum eygði
hún björt sumarlönd, er færðu henni sigur lífsins. Jesús
hafði sigrað dauðann. Öll sorgarský mannlegrar reynslu
voru gullbrydd af sigri hans!—
Að lokum leiði eg athygli að dagrenningu þeirri er átti
sér stað í sálum tveggja lærisveinanna, á Emaus-göngu
þeirra, hinn fyrsta páskadag. Mennirnir eru ekki nafn-
greindir. Hugsast getur að þeir hafi átt sameiginlegan