Sameiningin - 01.04.1927, Blaðsíða 15

iog
En brattar um. gnípur í hvítleitum hrönnum
Sig hnappaöi þokan og lá yfir fönnum,
Og engin hreyföu sig andkul stirð
1 unaösljúfri kyrö.
Á háholti stóö eg sem hniginn í draum,
þá heyröi eg fuglsröddu blíöa;
Eg lagöi viö hlustir og gaf henni gaum
iOg girntist enn lengur aö biða;
Það var lóunnar kvak, sem úr loftinu bar,
Eg leit mig í kring og vissi’ ei hvar þaö var,
Hið fyrsta láukvak, .sem gall úr geim
Meö gleÖiboð um vor í Norðurheim.”
“—Hið fyrsta lóukvak, þá hverfa hjörn,
Við hrjóstrin gróa, það kætir íslands börn.”
Syngjandi lífsgleÖi, æskufjör og þrek birtist í kvæÖinu:
“Nú er sumar, gieðjist gumar,
Gaman er í dag.
Brosir veröld víða,
Veðurlagsins blíða
Eykur yndis hag.”
VíÖa hefir hún verið sungin vísan sú, og ávalt skilið menn
styrkari í vorsins gleÖi sinni.
Vorgyðjan bendr Matth. Jochumssyni til sjálfs Guðs, er hann
kveður:
“Vorgyðja ljúf í lífsins hlýju sölum,
þú lífs vors lif í þessum skuggadölum.”
“Þú komst frá lífsins háa helgidómii,
en hollvin áttu í hverju minsta blómi;
í hverju foldar fræi byggir andi,
sem fæddur var á ódauðleikans landi.
iÞú kemur, fjallið klökknar, tárin renna;
sjá klakatindinn roðna, gljúpna, brenna.
Kom, Drotni Iík í m|akt og miklu veldi,
með merkið sveipað guðdóms tign og veldi.
Kom, líknardís, og tín upp alt hið týnda,
hið tvista, gleymda, hrakta, spilta, pínda!
Nærkona, kom og legg nú lausnarhendur
við lífsins mæður: fjöll og höf og strendur!
Kom til að lífga, fjörga, gleðja, fæða,
og frelsa, leysa, hugga, sefa, græða.