Sameiningin - 01.06.1927, Qupperneq 10

i6B
andi eins og þær stundir, þá hann neytir líkamlegrar
fæðu, eða þvær andlit sitt og hendur.
2. Bænin veitir oss styrk í veikleikanum og hugg-
un í hörmungunwm.
Hvort finst þér ekki, lesari góður, að á þeim styrk
þurfir þú mjög að halda? Okkur finst stundum, að við
vera vel styrkir, trúum á okkur sjálfa. Og líka látum
við einatt líta svo út, sem við séum styrkir og sjálfstæð-
ir, þó við vitum það með sjálfum okkur, að við erum
alt annað. En ekki þarf mikið út af að bera til þess, að
við verðum bæði að finna til veikleika okkar og viður-
kenna hann. Hjá hörmungum getum við ekki komist í
þessu lífi. Þær sækja að okkur við dag'leg störf; mótlæti
og sorgir mæta okkur öllum. Hvar er þá huggun að
finna? 1 bæninni. Bænarlaus maður hefir ekkert að
styðja sig eða hugga við. En bænin til hins algóða og
eilífa föðurs bregst aldrei. Sá sem í bæn sinni á jafnan
griðastað í faðmi síns himneska föður, verður aldrei al-
gjörlega bugaður af veikleika sjálfs sín né þjáningum
lífsins.
3. Bænin styðúr trú vora og eflir elsku vora til Guðs
Það höfum við víst flest-öll reynt, að frá trúnni
kemur okkur aðallega lífsþrótturinn, og í elskunni til
Guðs finnum við æðstu sælu. En hvorugrar þeirrar
blessunar verðum við aðnjótandi, nema svo, að við séum
bænræknir menn. Trúna tileinkar maður sér ekki nema
í ástríku bænar-sambandi við Guð. Trúin er ekki út-
vortis-'athöfn, heldur guðlegt líf inni fyrir í hjarta
mannsins, og af hennar rótum spretta svo góðar hvatir
og góðverk. En trúin er dauð án bænarinnar. Og gleð-
innar mestu fer maður á mis, ef bænina vantar. Það er
mannsins æðsta gleði, að elska Guð, og fullkomnasta
yfirburða-einkenni hans, er sæluríkt samfélag við Guð.
Það samfélag er bænin.
Það er áreiðanlega satt: bænin er vor þarfasta iðja.
Bænalíf flestra manna er enn þá fremur þroskalítið.