Sameiningin - 01.06.1927, Síða 21

179
risuhátíÖ. Jesús krossfestur og upprisinn var Drottinn og gaf
veröldinni nýjan Ijóma. Veldi hreinleikans og kærleikans, sem
mennirnir finna undir krossi hans, svo aÖ aldrei gleymist, breiðist
yfir. Þeim þótti sem,spádómurinn rættist um nálægð Guðs : “Eg
mun búa mitt á meðal þeirra og dvelja hjá þeim og þeir munu vera
lýður minn.” Þegar þeir horfðu yfir heiminn, fanst þeim sér
vera boÖið af himni og jörðu, hafi og fjöllum, degi og nóttu þetta
eitt: Guð og faðir Drottins vors Jesú Krists. Yfir þessa jörð
liðu endurminningarnar urn Jesú. Þær fyltu hinn nýja og bjarta
dag. Þær fengu enn afl og líf við það, að þeir væntu endurkomu
Krists innan skamms og að þeir mættu svo vera með honum til
eilífðar. Skuggar dauðans voru horfnir. Jesús “hafði frelsað
alla þá, sem af ótta við dauðann voru undir þrælkun seldir alla
sína æfi.” Hann hafði boðið þeim þetta: “Eg lifi og þér munuð
lifa.” Þeir litu ekki aðeins aftur, heldur einnig fram, og varð
hvorttveggja til þess að hlúa að minningunum sem bezt.
IV.
Einn af þeim fyrstu, sem heyrðu sagt þannig frá minning-
unum um Jesú, var ungur piltur í Jerúsalem, Jóhannes Markús að
nafni, sonur ekkju þar, sem kunnug var Jesú og ýmsum öðrum
norðan úr Galíleu og þeir áttu athvarf hjá í ferðum sínum. Sjálfur
hefir hann að líkindum einnig átt einhverjar minningar um Jesú,
og í guðspjallinu er örstutt frásögn, sem hvergi finst annarsstað-
ar og ef til vill hefir komið honurn við sérstaklega. Vér sjáum í
anda líða síðasta kvöldið, sem Jesús lifði á jörðu. í húsinu, þar
sem hann neytti páskamáltíðarinnar, var unglingur nokkur. Hann
gat ekki sofið þá nótt. Þegar Jesú og lærisveinar hans höfðu
sungið lofsönginn og fóru ofan úr loftsalnum, stóð hann upp í
skyndi, tók á sig linklæði í staðinn fyrir yfirhöfn og hraðaði sér
á eftir þeim út í vornóttina. Hún hefði ekki getað svalað honum,
þar sem hann stóð við lundi Getsemane með brennandi hjarta.
Bjarmi af blysum sást í áttina til borgarinnar og tók að færast
upp Olíufjallið. Það var vopnaður flokkur. Eftir litla stund var
búið að handtaka Jesú og tvistra lærisveinum hans út í myrkrið.
Þegar unglingurinn sá Jesú leiddan burtu, þá gat hann eklci slitið
sig frá honum. Hann varð að koma með. En lengi mátti hann
ekki fylgja. Einhverir hinna lögðu hendur á hann, lét hann þá
laust klæðið í dauðans ofboði og flýði. Síðan hefir mynd hans,
er blysin lýstu fyrir honum, greypst í huga hans fastar og fastar.
Á föstudaginii, er Jesús var tekinn af lífi, hefir eitthvað af Galíleu-
fólkinu, sem með honum sótti hátíðina, komið í húsið til móður
Markúsar, höggdofa af skelfingu og harmi, og grátiS, ef það