Sameiningin - 01.06.1927, Síða 24

að útbreiða hana. Jesús hafði birst honum í gu'olegum ljóma á
leibinni til Damaskus, kallað hann til postula og gætt hann mest-
um mætti allra. Eftir afturhvarf sitt, um 32 e. Kr., hafði Páll
boðað kristni um fjölda ára í Arabíu, Sýrlandi og Kilikíu, meðal
annars í Tarsus, ættborg sinni. Þangað sótti Barnabas, náfrændi
Markúsar, hann til Antíokkíu árið 45 og véittu þeir söfnuðinum
þar forstöðu saman í j—2 ár. Næsta ár var hungursneyð mikil i
Gyðingalandi og fæðru þeir þá gjafir kristnum mönnum í Jerú-
salem. Nú stóð þeim ekki framar ógn af Páli, heldur hafa þeir
þráð að sjá postulann mikla. Þar liggja saman leiðir þeirra
Markúsar og hans, og Markús fer norður með honum og frænda
sínum til Antíokkíu.
Árið eftir, 47, halda þeir þrír af stað í kristniboðsför og fara
þegar til strandar, því að Barnabas, sem mun aðallega hafa stjórn-
að ferðinni, hefir þráð það heitt, að boða ættingjum sínum á
Kyprus kristna trú. Fyrst koma. þeir til Selevkiu niður við'sjó-
inn og sigla þaðan til Kyprus. Þeir taka land við Salamis og leita
fyrst og fremst á fund Gyðinga, eins og jafnan i þessari för, og
flytja þeim fagnaðarerindið um Krist í samkunduhúsum þeirra.
Þaðan halda þeir vestur eyna alla leið til Pafosar á hinni strönd-
inni. Þar átti landstjórinn heima og var hann vinveittur Gyðing-
um, sem bjuggu hópum saman á þessari frjósömu ey. Hann tók
þeim vel trúboðunum, bauð þeim á fund sinn og hlýddi á kenn-
ingu þeirra. Mæltu gæðingar hans að sönnu á móti, en þeir fengu
ekki staðist fyrir krafti Páls og landstjórinn tók trú, Þannig
mun kristnin hafa náð að festa rætur á Kyprus. Eftir dvölina
þar sigla þeir norðvestur til Attalíu, hafnarborgar í Pamfylíu, og
þaðan fótgangandi upp til Perge. Þar rís ágeiningur á milli Páls
og Markúsar, vill Markús ekki fara lengra og lýkur svo, að hann
skilur við þá og snýr aftur til Jerúsalem. ÞaS hefir ekki valdið
skilnaðinum, að Markús hafi kviðið ferðinni norður í miðhluta
Litlu-Asíu yfir Tárusfjallgarðinn, þar sem ræningjar sátu fyrir
ferðamönnum og ár voru hættulegar yfirferðar sökum vaxtar og
straumhraða. H'ann var enn ungur og hugrakkur eflaust, eins 0g
kristnir menn voru þá flestir. Hitt ræður meira hjá honum, að
Páll hefir alt í einu vakið hugmyndina um slíkan leiðangur, en þeir
alls ekki gert ráð fyrir honum áður, og nú verður hann í raun og
vera foringi fararinnar, þó Barnabas fylgist með. Hugsun Páls
var svo stór og djörf, að Markús skildi hana ekki þá. Því að þar
mun koma fram hjá honum berlega i fyrsta sinn viljinn til þess, að
boða fagnaðarerindið öllum heiminum og heiðingjunum ekki síð-
ur en Gyðingum. Svo víðan sjóndeildarhring hafði Markús ekki