Sameiningin - 01.12.1918, Qupperneq 20

308
“Eg — eg — þú skilur mamma, að þaö er ekki gott aö passa si
aö fara ek-ki út af gangstéttinni, þegar eg verS a‘ð hafa augun aftur'
svaraöi Grace litla hálf kjökrandi.
“Augun aftur!” sagöi mamma hennar alveg hissa, og horföi
framan í Grace litlu. “Hvaö gengur að augunum þinum, aö þú
skulir þurfa aö hafa Iþau aftur?”
Grace roðnaöi út undir eyru, því hún hafði ekki ætlað að segja
mömmu sinni neitt um það, að hún hafði augun aftur.
“Segðu mér það, Grace”, sagði móðir hennar.
“Þaö er af því — a,f því — að eg vildi ekki sjá brúðurnar”,
svaraði litla stúlkan.
“Vildir þú ekki sjá þessar ljómandi fallegu brúður í búðarglugg-
anum hans Murrays? Og þú, sem hefir alt af haft svo gaman af
brúðum! Líttu á þessa stóru brúðu með svarta ihárið og floshattinn.
Hvað heldur þú að þú segðir ef eirthver gæfi þér svona brúðu í
jólagjöf ?”
En Grace litla horfði alls ekki á brúðurnar í glugganum: hún
sneri sér undan og horfði út á strætið.
‘ “Hvað gengur að þér barn?” isagði móðir hennar. “Þú horfir
ekki einu sinni á brúðurnar. Vildir þú kanske heldur eiga þtesa í bláa
kjólnumi?”
“EJsku mamma, vertu ekki að tala um þetta”, sagði Grace litla
og flýtti sér frá búðarglugganum.
Móðir íhennar ®kildi ekkert í þessu. Þegar hún náði stúlkunni
tók hún í ihendinaj á henni til þess að leiða hana og sagði blíðlega
við hana: “Segðu mömmu hvað þetta á að þýða, elskan mín.”
Og Grace litla herti upp hugann og sagði henni það.
“Þú veizt það, mamrna, að eg sá þessar brúður fyrsta daginn, sem
þær voru i glugganum, og mér þótti þær svo indælar. Eg heJd að sú
með flos-hattinn sé elskulegasta brúðan, sem eg hefi nokkurn tíma
séð. Og eg ásetti mér undir eins að biðja ykkur pabba um að gefa
mér hana í jólagjöf, því þið sögðust ætla að gefa mér brúðu.”
“En það íkveld, þegar eg var að hátta, fór eg að hugsa um striðið
og alla særðu hermennina í Norðurálfunni, og öll liltu börnin, sem fá
enga glaðningu á jólunum — aumingja bömin i Belgiu, sem eru heim-
ilislaus og hafa sum mist pabba sinn og mömmu og alla ættingja. Og
eg sagði Guði það kveld, að eg ætlaði að biðja ykkur um að eyða
engum peningum til þess að kaupa mér brúðu á jólunum, heldur
senda peningana til þess að kaupa eitthvað handa veiku hermönnunum
eða gleðja einhver lítil börn í Belgíu á jólunum. Og þessv’egna,
mamma, — eg get ekki gjört að því — eg verð að hafa augttn aftur
þegar eg geng fram hjá glugganum, sem brúðurnar eru í.”
Mrs. Sherman skildi litlu stúlkuna sína og þótti undur vænt um
það sem hún sagði, því húnj fann hvað það lýsti góðu, sannkristnu
hjartalagi; og ósjálfrátt mintist hún þessara orða frelsarans: “Sann-
lega segi eg yöur, svo framarlega sem þér hafið gjört þetta einum
þessara minna minstu bræðra, þá hafið þér gjört mér það.”
fc/)r