Sameiningin - 01.07.1919, Blaðsíða 19

141
fram, að þeim muni finnast of veigalítill sá trúargrundvöll-
ur, eða það trúarlíf, eða sá kristindómur, sem yfirleitt eigi
sér stað hjá kirkjufólkinu. Og að þeir muni beinlínis heimta
að sá kristindómur, sem þeir bindist nokkrum tengslum við
í framtíð, gjöri ekki minni kröfu til þeirra, en þær hugsjónir
og það málefni, sem þeir voru fúsir að leggja lífið í sölurnar
fyrir á vígvellinum. Og víst er réttmætt að benda á þetta.
pví hvers vegna skyldi ekki vera heimtað af mönnum, og
það með staðfestu og alvöru, að þeir séu viðbúnir að leggja
alt í sölurnar, og þar með lífið sjálft ef þörf gjörist íyrir
hugsjónina hæstu — hugsjón kristindómsins, þar sem þess
var á vígvellinum og annars staðar krafist að menn legðu
alt í sölurnar og þar með lífið sjálft, ef þörf gjörðist, íyrir
hugsjón frelsis og lýðveldis? Og má ekki einmitt finna
þeim ákærum einhvern stað, sem í þessum athugasemdum
felast. Gjörir kirkjan það nógu ljóst, að hún í nafni Jesú
Krists framberi þessa háu og helgu kröfu? Enginn vafi
er á, að því leyti sem kirkjunni heíir mistekist að sýna,
að krafa .kristindómsins sé svona helg og há, að því leyti
hefir henni mistekist að boða kristindóminn með þeim
krafti og þeim skýrleik, sem nýja testamentið sjálft gjörir.
Hér er því vandamál stórt og mikið, sem kirkjan þarf um
að hugsa. Hún má til með að öðlast aðstoð heilags anda
til þess að boða kristindóminn með miklum krafti og skýr-
leik, og láta menn skilja það tvímælalaust, að krafa kristin-
dómsins er það, að menn gefi herra kirkjunnar hjarta sitt.
og séu við því búnir að ljá málefni hans krafta sína alla og
lífið sjálft, ef þess er krafist.
Lesið hefi eg það, að til séu þeir afturkomnir hermenn,
sem þegar hafi látið það á sér skilja, að kirkjan þurfi alls
eigi að vænta þess að eiga þá innan sinna vébanda, nema
svo aðeins, að hún flytji skýrt og vel skiljanlega það erindi
og þann boðskap, sem af þeim heimti eins mikið og gjöri til
þeirra eins háar kröfur og þær hugsjónir, sem þeir hafi
verið viðbúnir að gefa lífið fyrir á vígvellinum. Mér finst
sú niðurstaða þeirra alls ekki rétt. Sjái þeir veikleika hjá
kirkjunni og kirkjunnar fólki og kirkjunnar leiðtogum;
finni þeir að rödd hennar hér í eyðimörk syndarinnar sé
ekki nógu ákveðin og sterk; sýnist þeim að krafa þess er-
indis, sem hún fer með sé gjörð of veigalítil, finst mér að
þeir ættu ekki að standa fyrir utan, heldur koma inn, og
hjálpa til þess að tónar hennar sé gjörðir háir og skýrir,
hreinir og sterkir, og það látið skiljast að krafa hugsjónar-
innar sé há — eins há krafa og nokkur hugsjón getur gjört.