Sameiningin - 01.09.1921, Blaðsíða 6

262
skemmi kvæSið, bæði í trúarlegu og skaldskaparlegu tilliti”
fSam. 17, 12). Lætur hann svo fylgja útlegging, í óbundnu máli,
eftir sjálfan sig, og gjörir sér far um að þræða nákvæmlega
bæði hugsun og framsetning Tennysons. “Vilja nú ekki ljóða-
smiðirnir íslenzku reyna sig á þvi að snúa kvæðinu svo, að ekk-
ert af þvi missist, sem kemur út í þessari þýðing í óbundnu
máli?” — bætir hann við.
Þrír ljóðasmiðir íslenzkir hafa síðan fengist við að snúa
kvæðinu, og allar þýðingarnar hafa fyrst komið fyrir almenn-
ings sjónir í Sameiningunni; sú fyrsta er eftir dr. Sig. Júl. Jó-
hannesson fSam. 30, nr. 3) ; sú næsta eftir Mariu G. Árnason
JSam. 33, nr. 7), og ein enn, eftir séra Jónas A. Sigurðsson (1
síðasta blaðij. Með' því að kvæðið er undur fagurt, heilnæmt
og kristilegt í anda, en skáldleg tilþrif í öllum þýðingunum —
þótt ekki verði þær lagðar að jöfnu—, þá setjum vér hér frum-
kvæðið með útlegging séra Jóns, og síðan hinar i röð eftir aldri,
til þess að lesendur vorir eigi hægra með að kynnast hugsun og
orðum skáldsins og bera þýðingarnar saman við frumkvæðið.
Trúum vér varla öðru, en að sá lestur verði mönnum bæði til
ánægju og uppbyggingar.
Crossinq the Bar Óbundin þýðing.
Tennyson. J. Bj.
Sunset and evening star,
And one clear call for mel
And may there be no moaning
of the har,
When I put out to sea,
But such a tide as moving seems
asleep,
Too full for sound and foam,
When that which drew from out
the houndless deep,
Turns again home.
TwiUght and evening bell,
And after that the darkl
And may there he no sadness of
farewell,
When I emhark:
For though from out our hourne
of Time and Place
The flood may hear me far,
1 hope to see my Pilot face to face
When 1 have crost the har.
Sólsetur log' kvöldstjarna,
ogr skýr rödd, sem kallar á mig!
Og ekkert kveinanda andvarp
I brimgarSinum,
þegar eg legg út á djúpiS,
heldur eins og sofandi lognalda,
þyngri og fyllri en svo, aS nokkurt
hljóS heyrist, eSa nokkur ólga
verSi eygS,
þá er þaS, sem kom utan úr geimn-
um takmarkalausa, djúpa,
hverfur aftur heim.
Rökkur og kvöldhringing
og svo næturkyrS!
En engin hrygS i burtfararkveSjunni,
er eg stig á skip.
pví þó aS flóSaldan beri mig iangt
burt
út yfir takmörk tima og rúms,
þá vona eg, aS eg fái aS sjá hafn-
sögumanninn minn augliti til
auglits,
þegar eg er kominn út yfir brim-
garSinn.