Sameiningin - 01.09.1921, Blaðsíða 21

277
lítil tækifæri til skólagöngu. En nú fá unglingarnir nóg af skóla-
nárni, en ekkert til aS þreyta viö. Hvorttveggja er slæmt.”
■'Fatbi,” sagöi Pétur, þegar hann var búinn aö fylla tvær
lcörfur. “Hvi líkar þér Ben svo illa?”
“Sagöi eg, aö mér félli ekki vel viö hann?”
“Ne-ei, ekki beinlinis, en þú talaöir i þeim rómi, og svo
spuröiröu lika, hvort hann leiddi okkur ekki stundum í ranga
átt.”
“Eg vil láta mér líka vel viö hann,” sagöi hr. Dill, og. þurk-
aði svitann af erminni. “En þú sérð, drengur minn, þegar ein-
hver piltur er svo laglegur og vinsæll, aö allir dansa eftir hans
pípu, þá er ekki alt af hættulaust aö fylgja honum, hvar sem
hann fer. Nafnið á félaginu ykkar er ágætt, ‘Brautryðjendurn-
ir’. Og þið fóruð vel af staö, þegar þiö gjörðuð viö grasflötinn
á prestsetrinu. iTókuð þiö blómarunnana, sem frú Greer lofað-
ist til aö gefa ykkur? Þeir áttu aö koma í limagarðinn með-
fram bakstignum.”
“Ekki enn þá,” sagöi Pétur, og leit niöur fyrir sig. Hann
sagöi ekki föður sínum, aö Ben heföi lofast til að koma runn-
nnum niður, þegar hinir drengirnir væri búnir að stinga upp
heöin og jafna moldinni.
“Ben Potter er áhugagóður og hefir margt á prjónunum. Ef
hann bara fengi ykkur til aö lúka við hlutina, í staöinn fyrir að
sneiða hjá öllu, sem ervitt er.”
Þeir voru búnir meö neðstu greinarnar, og Pétur ætlaði aö
fara upp í stigann, til þess aö ná beztu og hæstu berjunum, þeg-
ar faðir hans lauk viö setninguna. Pétri varð órótt innan-
brjósts.
“Pétur! Pétur Dill! Þú ert búinn að vinna nóg í dag.
Komdu með okkur að fiska. Þú lofar honum, herra Dill?”
Það var Ben Potter sem talaöi. Hann var svo sem tuttugu
skref frá þeim, og fyrir aftan hann voru þeir Bert Holmann og
Sidney Deane.
Pétur stóö grafkyr, meö annan fótinn í neöstu riminni. í
gegn um trjárunna og innan um lága, græna hóla, sá hann glitr-
andi flötinn á Hreinavatni, ekki mílufjórðung í burtu.
“Flýttu þér!” kallaöi Ben. “Við höfum nokkuð aö sýna
þér þarna yfir frá. Við fáum ekki annan eins dag í langan
tíma. Ekki svona stilt veöur, meina eg.”
Pétr leit til fööur síns. Hr. Dill hélt áfram aö tína og sagöi
ekki orö. Einhver slæmur andi sagði drengnum, aö hann skyldi
freista föður síns.