Sameiningin - 01.10.1922, Blaðsíða 4

292
kvæmt spádómsbókum Gyöinga, að senda í heiminn, og sagt
var um að mundi ríkja um allar aldir.
í ii. kapítula Matteusar guðspjalls, 27. versi, segir Jesús:
“Alt er mér falið af föður mínum, og enginn gjörþekkir soninn
nema faðirinn, og eigi heldur gjörþekkir nokkur föðurinn nema
sonurinn, og sá, er sonurinn vill opinbera hann” Sjá líka Lúk-
as 10, 22. Og í Jóhannesar guðspjalli, 10. kapítula, 30. versi,
segir hann: “Eg og faðirinn erum eitt”. Og enn segir hann
(Jóh. 14, 6) : “Eg er vegurinn, og sannleikurinn og lífið; enginn
kernur til föðursins, nema fyrir mig.” Þegar Jesús hefir sagt
þetta, bætir hann við: “Ef eg gjöri ekki verk föður míns, þá
trúið mér ekki. En ef eg gjöri þau, þá trúið verkunum, þótt þér
ekki trúið mér, til þess að þér vitið og komist að raun um, að
faðirinn er í mér og eg í föðurnum.” fjóh. 10, 37-38J.
Þessar tilvitnanir hefi eg tekið sem dæmi þess, hvað Jesús
segir um sjálfan sig. Og þegar eg hugsa um þessi orð hans (og
öll önnurj, finst mér það meiri ábyrgð en eg vil taka á mig, að
vefengja þau eða hártoga. Og þegar eg lít á verk Jesú, sem
hann vitnar til sem sönnunar fyrir einingu sinni við föðurinn,
þá get eg ekki annað en viðurkent þessa játningu Péturs: “Þú
ert Kristur, sonur hins lifanda Guðs.”
Þannig leiðir rökfræðin mig til þess að játa Krist, ekki
aðeins Mannsins son, heldur Guðs son. Ef eg á að byggja
skoðun mína á persónunni á þeim heimildum, sem íyrir hendi
eru, finst mér niðurstaðan hljóti að verða þessi; og eg get ekl«;i
viðurkent, að rétt sé að byggja skoðun sína á henni á neinu öðru
en sögulegu heimildunum.
En þó að dómur rökfræðinnar sé ákveðinn um persónu
Jesú, þá er dómur tilfinninganna enn þá ákveðnari. Jesús hefir
slík áhrif á tilfinningar manna, að hann dregur menn að sér
með ómótstæðilegu afli, og það er vissulega persóna hans, en
engin guðfræði, sem skapar hina lifandi trú. Guðfræðin hefir
skapast utan um persónu Jesú, eftir að hún (persónan) hafði
gagntekið tilfinninguna og fullnægt þrá mannsins. Það er hin
siðferðilega fegurð, hin guðlega göfgi, hinn yfirnáttúr-
legi máttur, og hinn dularfulli dýrðarljómi. sem hefir áhrif á
hvern þann, sem kynnist persónunni. Persónan fullnægir
þeirri þrá og þörf, sem við finnum til inst í sál okkar, og þess
vegna höllum við okkur að henni og trúum á hana.
Undir eins og við förum að taka eftir nokkru, verðum við
þess varir, að allskonar ósamræmi á sér stað í heiminum, ýmis-
legt sem særir tilfinningar okkar, og þeir munu vera sár-fáir,