Sameiningin - 01.12.1923, Blaðsíða 13

363
unum. Barnshugurinn varð var við eitthvað heilag't
og- dýrlegt, eitthvað óvanalegt, sem snerti hinar æðri
tilfinningar manneðlisins. Þau gerðu sér að vísu ekki
fulla grein fyfir því fyr en þau eltust.
Eg vildi að börnin okkar, sem nú eru að alast upp,
gætu haft slíkar lifandi, helgar endurminningar, sem
við höfum nú, eldra fólkið, frá jólunum. Eg vildi óska,
að endurminningarnar þeirra yrðu líkar því, sem skáldið
hafði, sem þetta kvað :
“Með margþráðu kertin var komið inn, —
“hann kveikti á. ]>eim, hann pabbi minn, —
“ um súðina birti’ og bólin.
“Hann klappaði blítt á kollinn minn
“og kysti brosandi drenginn sinn, —
“ þá byrjuðu blessuð jólin!
“Svo steig eg með kertið mitt stokkinn við
“og starði’ í Ijósið við mömmu hlið,
“ hún var að segja’ okkur sögur
“af fæðingu góða frelsarans,
“um fögru stjörnuna’ og æsku lians,
“ og frásögnin var svo fögur!
“Svo las hann faðir minn lesturinn,
‘ ‘ og langþreytti raunasvipurinn
“ honum varð hýrri’ og fegri.
“Mér fanst sem birti’ yfir brúnum hans
“við boðskapinn mikla kærleikans,
“ af hugblíðu hjartanlegri.
“Sjáið sigur hans,
“sigur skaparans:
‘ ‘ duftið orðið íbúð kærleikans!
“Ó, sú undra dýrð
“elsku, máttar, vits,
“birtist bjartri skýrð
“blikrún stjörnu-glits.