Sameiningin - 01.12.1923, Qupperneq 19

369
og ánægju, er hann hafði notið fyrrum, >egar hann var
Htill drengur; því að hann hafði leyst barnshjartað í
sjálfum sér úr ánauð.
Jólin hennar ömmu.
“Elsku mamma mín! — Eg get ekki lýst því með orð-
um, hve þungt okkur Páli fellur það, að geta ekki boðið þér
að vera hjá okkur nú á jólunum, eins og vant er. Ef við
hefðum nokkuð rúm afgangs. þá væri alveg sjálfsagt, að þú
kæmir. En, eins og þú veizt, er húsið okkar fremur lítið;
og nú er hún María trúlofuð, og við verðum auðvitað að
bjóða piltinum hennar að vera hjá okkur um jólin, því hann
á ekkert annað heimili að að hverfa. Og svo bætist það
ofan á, að hún Margrét hefir skrifað okkur, að hún ætli að
koma með eina skólasystur sína með sér heim í jólaleyíinu,
og þá getur þú nú gjört þér dálitla hugmynd um þrengsl-
in, sem verða hjá okkur. Okkur þykir mjög fyrir þessu,
að þú skulir ekki geta verið hjá okkur 'líka, og við vonum,
að þér leiðist ekki alt of mikið á jólunum. Eg legg hér með
dáltla jólagjöf handa þér, sem þú átt að verja til þess að
gjöra þér jólin sem ánægjulegust. Við Páll og öll börnin
óskum þér af öllu hjarta gleðilegra jóla.
pín elskandi dóttir,
Jóhanna.”
Amma las bréfið með mestu athygli og þegar hún
hafði lokið lestrinum, runnu tárin niður eftir vöngunum.
pví hún hafði hlakkað óvenjulega mikið til þess að vera
þessi jól hjá dóttur sinni; og þess vegna voru vonbrigðin
'Svo sár. “Eg hefi alt af haft svo mikla unun af því, að
vera með þeim á jólunum,” sagði hún við sjálfa sig; “og
eg er hrædd um, að mér leiðist ákaflega mikið, að vera hér
alein.”
En svo fór hún, eins og mæðrum er títt, að afsaka
einkabarnið sitt.
“Auðvitað getur aumingja Jóhanna ekki að þessu
gjört,” sagði hún, og þurkaði sér um augun. “Hann Páll
og hún hafa altaf verið mér dæmalaust góð, og eg hefi
verið hjá henni á hverjum j ólum, síðan pabbi hennar dó.
Og bömin þeirra verða auðvitað að ganga fyrir öllum öðr-
um. En” — og aftur fyltust augun tárum — “aldrei hef-