Sameiningin - 01.12.1923, Síða 25

375
ur, og gefiS óákveSin svör við spurningum hennar. Þegar hann
kvaddi, sá hún hluttekningu í fallegu dökku augunum hans. Henni
gat ekki dulist þaS, að barniS var að missa lifsþrótt sinn.
SigríSur fann til þess, hve kjör hennar voru köld: barniS henn-
ar var komiS aS dauSa, enda þótt móSurhjartaS vonaSi enn. —
móSirin vonar í lengstu lög. — Hún sá, aS dauSinn hafSi fest hend-
ur á lífi litla drengsins -hennar, og :hún vissi, aS tök dauSans eru
föst. — Þess lengur, sem á daginn leiS, því órórra varS henni inn-
anbrjósts. Óttinn og kvíSinn, sem hún hafSi áSur fundiS til, læsti
sig nú aS hjartarótum hennar og gerSu 'hana ráSþrota.
ÞaS var nú heldur ekki aS furSa, þó henni væri órótt í slcapi;
hún var ein meS barniS sitt dauSvona, langt frá mannabygSum, þvi
sveitin var bæSi afskekt og strjálbygS. Skógurinn innilukti litla
heimiliS hennar á þrjá vegu, en á eina hliS var vatniS, nú undir
valdi isa og snjóa, eins langt og augaS eygSi. Lítt var mannhjálp
aS fá í sveitinni; flestir karlmenn voru aS heiman, viS fiskiveiSar
á ísunum beggja megin viS strendur Winnipeg-vatns. Þar var
Björn, maSur hennar líka. Hún átti ekki von á honum fyr en í lok
janúar-mánaSar. Og nú, þegar hún gekk um gólf, eSa ráfaSi fram
og aftur í húsinu, lömuS og þrotin aS þreki, rifjuSust upp fyrir
henni síSustu orSin, sem maSur hennar sagSi, áSur en hann fór um
veturnæturnar: “ÞaS er ógjörningur fyrir þig, aS vera ein,”
hafSi hann sagt. Og hennar eigin orS bergmáluSu nú í eyrum
hennar “Eg má til, eg verS aS gera þaS, eg hlýt aS hjálpa, ekkert
verSur aS. Hún Halldóra gamla er vís, til aS hjálpa mér ef eitt-
hvaS gengur aS.” — En Halldóra Einars var gömul ekkja, sem bjó
meS dóttur sinni skamt frá Hóli. Þær mæSgur höfSu áSur veriS
SigríSi mjög hjálplegar, og bar hún því fult traust til þeirra. En
nú hafSi þaS slys viljaS til, aS Elin, dóttir Halldóru, hafSi meiSst,
og yfir henni varS Halldóra nú aS vera. SigriSur átti enga von á
henni fyrst um sinn; né heldur gat hún vænt hjálpar frá öSrum, því
þrátt fyrir góSan vilja höfSu flestir nóg meS sig, einkum nú, éins
og víSast hvar var ástatt. — Vindurinn þaut um þekjuna og hafSi
hátt um sig; konunni, sem var aS berjast viS byrSi örlaga sinna,
fanst sem hún heyrSi storminn bergmála andvörp síns eigin hjarta,
þar sem hann gnauSaSi hvíldarlaust um gluggann hennar. Þessar
stunur stormsins komu henni ósjálfrátt til aS gleyma kringumstæS-
um þeim, sem hún átti nú viS aS stríSa. Hugurinn hvarflaSi til
fjarlægra stöSva. Endurminningarnar streymdu í huga hennar og
grófu gull úr löndum hins liSna tíma. Enga slíka jólanótt hafSi
hún áSur lifaS.
Hún átti fagrar endurminningar frá bernskuárum sínum. Hún
hafSi veriS uppalin á stóru og góSu sveitarheimili hjá ástríkum
foreldrum. GleSiríkar endurminningar streymdu eins og ljósgeisl-
ar um sálu hennar og fluttu meS sér yl frá arni æskudaganna.
Ósjálfrátt komu henni í hug orS skáldsins góSa: “AS verSa um