Sameiningin - 01.12.1923, Blaðsíða 26

376
jólin aftur. í anda að litlu barni, er eina jólagleöin, sern bætir dags-
ins stríS.” En ihenni fanst hún vera í ómælilegri fjarlægS við
bernsku sína; hún gat ekki orðið að barni í jólahugleiðingum sín-
um, sízt eins og nú stóðu sakir. “Já, þótt æfi min sé að eins 28 ár,
er bernskan, með öllum sínum endurminningum, afar, afar langt að
baki.” Þannig talaði Sigríður við sjálfa sig jafnframt þvi sem
hún gekk um gólf, úrvinda og eirðarlaus.
Barnið lá í rúminu, andlit þess var fölt: handtök dauðans voru
sýnileg á því. Móðirin var þess1 fullviss, að hinn veiki lífsstraum-
,ur þess myndi fjara út, áður en dagur risi úr skauti næturinnar.
Hún fékk hverja gráthviðuna á fætur annari. Tilhugsunin um það,
að eiga að sjá á bak barninu, var henni með öllu óbærileg. Að
sönnu var þetta ekki ný tilhugsun. því hún hafði horfst í augu við
hana nú um ihríð, en hún var jafn-óbærileg nú, eins -og þegar fyrst
hún flaug í 'huga hennar. Þáð er eins og öll eldleg reynsla auki afl
hugsana og tilfinninga. Hugsanir Sigríðar voru skarpar og fjör-
ugar, mitt í sorg hennar. — Sem barn hafði hún ávalt hlakkað til
jólanna. Jólin höfðu verið eitt -hið allra hugðnæmasta umhugsun-
arefni hennar. Islenzk börn hafa átt því láni að fagna, að rækt
hefir verið lögð við það, að kenna þeim hi-nn fagra boðskap, sem
jólunum til'heyrir. Sem barn hafði hún af öllu hjarta veitt þeim
boðskap móttöku. En svo, er hún þroskaðist og leiðir hennar lágu
að heiman, — fyrst til Reykjavíkur, en síðan til Ameríku— höfðu
áhrifin verið margvísleg og hugsanastraumarnir á ýmsa vegu; smám
saman hafði hún mist þá vissu og þá'einföldu gleði, sem eru sam-
fara trúnni á hinn fagra boðskap jólanna. Hún hafði verið sér
meðvitandi um þessi strumhvörf hugsana sinna um lengri tíma, en
hún hafði sætt sig við þau kjör, að hún væri búin að glata þessum
fjársjóði bernsku-ára sinna — trúnni, en aldrei hafði sú vissa verið
jafn-kveljandi eins og nú—á þessari jólanótt. — Efinn hafði inni-
lukt hana, eins og regnþrungið óveðursský, og byrgt útsýni hennar,
í stað þess að gera himin vona hennar víðáttumeiri. Smámsaman
hafði straumur tímans borið hana að fjarlægum ströndum, fjær—
fjær því, sem æska hennar hafði metið hvað mest. -Eftir nokkra
dvöl í Ameríku, -hafði hún sannfærst um það, að hún gæti aldrei
framar aðhylzt kirkjuna eða kenningar hennar. Á þessum árum
hafði hún kynst Birni, sem nú var maður hennar. Því meiri kynn-
ingu, sem þau höfðu hvort af öðru, þess betur gerðu þau sér grein
fyrir því, að þau gætu ekki lifað eða notið lífsins, án hvors annars.
'Þa.u unnust hugástum nú, eftir fimm ára samveru. Það sem batt
þau traustustum böndum, var samúðin, sem þau höfðu hvort með
öðru, — í trúarefnum, ekki síður en á öðrum svæðum, því maður
hennar hafði líka mist gleði trúarinnar, eða öllu heldur, aldrei orð-
ið hennar var. Þau töluðu sjaldan um þau efni. Lífið hafði farið
vel með þau. Bæði voru þau ung og áttu ónumin lönd í heimi von-
anna; nóg var að starfa, og í starfsemi fæst hin vissasta sæla, sem