Sameiningin - 01.12.1923, Qupperneq 28

378
fanst ihenni frásága jólanria, — boSskapurinn um barniö, sem forð-
um fæddist í Betlehem, enginn leyndardómur. Og henni fanst að
hún opna hjarta sitt fyrir friöi og gleöi jólanna.
Það var komiö langt fram á morgun, þegar hún vaknaöi. Son-
ur næturinnar — dagurinn — var kominn hátt á loft. Sólin skein
inn um frostnu gluggana og geislar hennar geröu itarlega tilraun
til þess að vinna bug á svellinu, sem þakti gluggana.
Kinnar Sigríöar báru merki eftir tárin, sem þar höföu þornaö.
Hún áttaöi sig samstundis á því, hvernig ástatt var. Sæla sú, sem
draumurinn haföi valdiö henni, þvarr nú. Dapur veruleikinn blasti
við augum hennar. Hún hagræddi líkinu, breiddi ofan á þaö, hlúöi
aö því. Þvi næst lífgaöi hún eldinn á arniunm. Heilög kyrö og
þögn ríkti yfir öllu í hinni sýnilegu náttúru. Sólargeislarnir glitr-
uöu sem fegurstu demantar á snjónum. Hvílík fegurð, hvar sem
augað leit, fegurð hins norölæga vetrar, er hvarvetna blasti við
sjónum hennar.
Sólin fór hækkandi á heiðum morgunhimni. Hreinleiki, feg-
urð og friður höfðu náð tökum í ríki náttúrunnar. Skuggarnir,
'þessir ægilegu fylgifiskar næturinnar, voru horfnir með öllu; bless-
uð sólin hafði gefið henni þrek til að lifa og’ sigra. En það var
líka önnur sól, sem sendi hlýja geisla um sálu hennar. Druamsýn-
in —■ jólafögnuður æskunnar, hafði áhrif á hana •— gerði hana
sæla. Mitt í sorg þeirri, er svo nærri henni hafði gengið, fanst
Sigríði hún vera ríkari nú, en um mörg undanfarin jól. Nú fanst
henni, sem sér væri smámsaman að birta fyrir augum, — henni
virtist hún skilja tilgang lífsins—og dauðans. Þrátt fyrir sorg þá,
er þrengdi að hjarta hennar, fanst henni hún nú eiga sannfæringu
í hjarta sínu um það, að Guð væri góður; og henni fanst bergmál
af boðskap jólanna endurhljóma í sálu sinni. Og nú áttaði hún sig
á því, að fögnuður jólanna var sér í lagi miðaður við þarfir þeirra,
sem hvorki áttu fögnuð né frið í sálum sínurn.
Nóttin helga.
Eftir Selmu Lagerlöf.
Þegar eg var fimm ára gömul, varð eg fyrir mikilli sorg. Eg
veit varla, hvort eg hefi síðan orðið fyrir meiri.
Það var þegar amma mín dó. Fram að því var hún vön að
sitja á hverjum degi á legubekknum í horninu á herberginu sínu og
segja sögur.
Eg man eftir því, að amma sagði hverja söguna á fætur ann-
ari frá morgni til kvölds, og að við börnin sátum hjá henni alveg
kyr og hlustuðum. Engin börn önnur, höfðu eins ánægjulega daga
og við.