Sameiningin - 01.12.1923, Síða 29

379
Þaö er ekki mikið, sem eg man eftir ömmu. Eg man hún hafÖi
ósköp fallegt, snjóhvitt hár, var bogin, þegar hún gekk, og sat œtíö
viÖ að prjóna sokk.
Eg man líka, aö þegar hún var búin með sögu, var hún vön aö
leggja hendina, á kollinn á mér og segja: “Alt þetta er eins víst
og satt eins og eg sé þig og þú sérö mig.”
Svo man eg, aö hún gat sungið, en það geröi hún ekki á hverj-
um degi. Einn söngurinn var um riddará og hafmey, og viökvæðiö
var, “að hann blési kaldan, kaldan á sjónum.”
Svo man eg stutta bæn, sem hún kendi ntér og sálmsvers.
Eg hefi óljósa og ófullkomna endurminningu um sögurnar, sem
hún sagði mér. Einungis eina þeirra man eg svo vel, að eg geti
haft hana eftir. Þaö er stutt saga um fæðing Jesú.
Þetta er víst hér um bil alt, sem eg get rifjað upp fyrir mcr um
ömmu' nema það sem eg man allra bezt, og þaö er, hve mjög eg
var einmana, þegar hún var farin.
Eg ntan eftir morgninum, þegar legubekkurinn í horninu var
auður, og ómögulegt var að skilja, hvernig dagarnir mundu geta
liöiö á enda. Eg man það. -Því mun eg aldrei gleynta.
Og eg man, að viö börnin vorum leidd fram til þess að kyssa
á hönd hinnar látnu, og að viö vorum hrædd aö gera þaö. En þá
sagöi okkur einhver, að þetta yrði í síðasta sinni, sem við gætum
þakkað ömmu fyrir alla ánægjuna, sem hún hefði veitt okkur.
Og eg man, aö sögunum og söngvunum var ekið burt af
búgarðinum í löngum svörtum kassa, og að hvorugt kom til baka
aftur.
Eg man, aö eitthvað var horfið úr lífi okkar. Það var eins og
huröinni að heilum fögrum töfraheimi, þar sem við áður máttum
ganga út og inn eftir vild, hefði verið lokað. Og nú var enginn,
sem kunni að opna þær dyr.
Og eg man, að smám saman lærðum við börnin að leika okkur
með brúður og leikföng, og að lifa eins og önnur börn. Og þá virt-
ist, sem við söknuðum ekki lengur ömmu okkar eða myndum eftir
henni.
En jafnvel nú—eftir fjörutíu ár—, þegar eg sit hér og safna
saman helgisögnum um Krist, sem eg heyrði í Austurlöndum, rifj-
ast upp fyrir mér sagan litla um fæðing Jesú, sem' hún amma mín
var vön að segia, og eg finn mig knúöa til að segja hana enn þá
einu sinni, og láta hana vera með í safni mínu.
Það var á jóladaginn og alt fólkiö hafði ekið til kirkjunnar,
nema amrna og eg. Eg held við höfum verið aleinar í húsinu. Viö
fengum ekki að fara með, þvi önnur okkar var of gömul, hin of
iung. Viö vorum báöar hnuggnar vegna þess, að við fengum ekki
aö fara til árdegis guösþjónustunnar til að heyra sönginn og sjá
jólakertin.