Sameiningin - 01.09.1913, Síða 18

208
oröinn aö dauöu formi. Eg var hættr að leita þar eftir hugsvölun,
eftir leiöbeiningum, eftir trúarstyrking og upphvatning til heilags lífs
í guöi. Eg var farinn aö lesa biblíuna með þeirri hugsun einni að
ljúka þessu verki af, svo vanrœkslan yrði ekki mér til ásökunar.
Með öörum orðum: eg var farinn að „setja inn tímann“, og urn leið
auövitað að „drepa tímann“. Óþarfi er að orðlengja það, að eg hefi
orðið var við, sömu tilhneiging á öðrum sviðum andlegrar starfsemi
minnar, og afleiðingin hefir ætíð verið sú sama. Mér er alls ekki
ljúft að standa hér frammi fyrir yðr og lýsa fyrir yðr brestum sálar
minnar, en eg gjöri það meðfram til þess að sýna yðr, að þetta um-
talsefni mitt er alls ekki gripið úr lausu lofti eða talað út-í hött. Eg
veit, að eg er að fara með mál, sem eg má ekki þegja yfir, að vara viö
hættu, sem má ekki vera oss dulin.
Og hættan er ekki öll í því fólgin, að þetta andlega nærsýni deyði
niðr áhuga vorn. Það er enn fremr ein aðal-orsök losœðis þess hins
trúarlega, sem svo mikið ber á nú á dögurn. Hverjir eru það, sem
lenda á vergangi ? Eru það ekki menn, sem hafa flosnað upp, menn,
sem ekki tókst að búa á arfleifð sinni, eða hafa lífsviðrværi upp-úr
atvinnu sinni ? Og hvað er þá eðlilegra, er til hins andlega lífs vors
kemr, en að þeir menn komist á vonarvöl og flakki úr einum stað í
annan, sem aldrei hafa hirt urn að eignast fjársjóðu trúarinnar eða
yrkja blett á hinu fyrirheitna landi?
Vér höfum staðið í baráttu fyrir trú vorri og reynt að verja hana
af fremsta rnegni, að því er oss finnst. En öll sú barátta verðr til
einskis, ef líf og blessun trúarinnar sjálfrar er horfið úr hjörtum
vorum. Það er ómögulegt að verja til lengdar dauða trú, hversú
sterkum rökum sem vér beitum og hversu mikinn frœknleik sem vér
sýnum af oss í baráttunni. Enginn maðr endist til að verja fyrir ó-
vinum land það, sem hann hefir aldrei gjört sér far um að eignast
sjálfr.
Ef oss er því umhugað um að verja trú vora, þá verðum vér að
sœkjast eftir ávöxtum þeirrar trúar, taka oss bólfestu í landi því, sem
hún opnar oss aðgang að, landinu fyrirheitna. Trúarreynsla sann-
kristinna manna er sá leyndardómr, sem allir óvinir kristindómsins
hafa staðið ráðþrota fyrir á öllum öldum. Hvernig á að telja oss trú
um, að kristin kenning sé „staðlaus og ósiðmæt“, er vér sjálfir höfum
fundið henni stað í hjörtum sjálfra vor, og vitum, að hún hefir gjört
oss að nýjum og betri mönnum? Hvernig á að telja oss trú um, að
biblían sé aðeins ófullkomið manna-orð, ef vér sjálfir höfum fundið
guð í orði þeirrar bókar? Hvernig á að fœra oss heim sanninn um
að Kristr sé aðeins ófullkominn maðr einsog vér, svo framarlega sem
vér sjálfir finnum, að hann hefir frelsað oss frá syndinni, þarsem
engin mannleg hjálp dugði?
Það, að menn hafa kornið auga á fyrirheitna landið, er auðvitað
nóg sönnun fyrir því að fyrirheitna landið er til. En þótt sumir
menn hafi ekki komið auga á landið, þá sannar það hinsvegar alls