Sameiningin - 01.04.1914, Síða 22

7°
sæi engan, sem liti út fyrir aö vera Islendingr. Þó œöi-margir
menn voru þar á sveimi. Jú, eg sá þar roskinn mann, sem vel gat
veriö íslendingr. Talaöi eg til hans á íslenzku, en hann hristi höf-
uöiö og svaraði mér á slæmri og hálf-bjagaðri ensku. Þetta var Svii
en ekki íslendingr, og átti heima þar í nágrenninu. Norskir og
sœnskir bœndr eru furðu líkir íslenzkum bœndum í sjón, þær stéttir
líkari hvor annarri en aðrar stéttir meöal Norðlanda-þjóöa, að því
er mér virðist. Má vera þetta sé aðeins í mínum augum og þá að
einhverju leyti ímyndan tóm. Býst hálfpartinn við, að einhverjir
verði mér ekki samdóma í þessu fremr en í sumu öðru. Bót í máli,
að það stendr þá ekki á miklu.
Eg fór að líta mér eftir gistihúsi. Það var auðfundið. Einung-
is eitt slíkt hús er til á staðnum, og ekki langt þangað frá járnbraut-
arstöðinni. Eigendr þess eru íslenzk hjón, Árni Lundal og kona hans.
Kannaðist eg ofrlitið við Árna frá Winnipeg, frá því er við vorum
þar báðir, fyrir nálega tuttugu árum. Vissi ekkert, hvar hann var
niör kominn, þar til eg rakst þarna á hann. Umferð virðist vera
mikil á Mulvihill að vetri til, ef dœma skal af gestahópnum þetta
kvöld sem eg var þar. Menn voru sem óðast aö flytja fisk til braut-
ar, bæði alla leið vestan frá Manitoba-vatni og frá Dog Lake, sem
er töluvert nær. Margir slíkra ferðamanna voru í nætrgesta-hópn-
um í þetta sinn. Þar hitti eg Halldór, son Eggerts Stefánssonar
fbróöur Kristins skálds StefánssonarJ. Eggert bjó áðr á Brautar-
hóli í Geysisbygð í Nýja Islandi. Frá þeirri tíð kannaöist eg við
Halldór. Hann var þá urn fermingaraldr, fremr lítill vexti, en vel
viti borinn, og man eg, aö mér þókti skaði, að hann skyldi ekki geta
orðið settr til náms. Nú var Halldór orðinn þrekinn meðalmaðr á
vöxt. Þekkti eg hann ekki í fyrstu, en áttaði mig brátt. Með Hall-
dóri var sonr Kristjáns Eiríkssonar, bróður Jóhannesar kennara
Eiríkssonar, sem margir kannast við. Eggert Stefánsson, Kristján
og einhverjir fleiri hafa numið lönd austan við Dog Lake. Pósthús
þeirra er Pebble Beach. Líðr þar allvel að sögn.
Til Mulvihill kom þetta kvöld Kristján bóndi Pétrsson, sem
býr norðarlega í Siglunesbyggð, en hann var sá maðr, er heimatrú-
boðsnefndin hafði samið við um, að mœta mér við járnbrautina og
keyra mig vestr að vatni. Ekki mundi eg fyrst i stað eftir að hafa
áðr séð Kristján, en við nánari íhugun mundi eg þó eftir honum, frá
því hér áðr, er hann átti heima á Point Douglas í Winnipeg. Krist-
ján er miðaldra maðr, hinn viðkunnanlegasti, prýðis-vel skýr, tölu-
vert lesinn og fróðr, en hœgr maðr og stilltr. Urðum við Kristján
brátt kunnugir og féll vel á með okkr. Hélzt það svo lengi sem sam-
vistir okkar náðu þar norðr-frá.
Að morgni þess 8. Jan. var lagt á stað frá Mulvihill vestr til
Siglunesbyggðar. Snjór nokkur hafði fallið um nóttina. Var ekki
vanþörf á, því vegir höfðu nálega auðir verið áðr. Klukkan tæpt
átta var lagt upp. Sá eg þá, rétt í því við vorum að fara, bónda einn
vestan úr Siglunesbyggð, Eggert Sigrgeirsson. Hafði hann verið