Sameiningin - 01.02.1917, Side 20

þíðlynd hót með þéttu geði,
höfðingslund hjarta gæðum.
Ingibjörg hafði fram úr skarandi táp og ráðdeild til að
bera. Hún eignaðist 19 börn, kom 10 upp, hélt þó fjöri sínu,
vexti og fríðleik til efstu ára. Ráðdeildina má marka af
því, að svo var sem ekki hnekti búsældinni mikill bama-
fjöldi og gestnauð. Heimilið var afar stórt og útheimti
mikla stjórn og fyrirhyggju, en svo var sem húsmóðirin
hefði nægan tíma til hvers er hún vildi, og aldrei sá á henni
fum né flaustur. Heimilið var hverju hjúi, sem þangað
kom, hinn bezti skóli. Vinnukonur skiftu um ham, er
þær komu þar og tóku upp þá siðu, sem fyrir voru; annað
tjáði ekki. Ekki þurfti stóryrðin; húsmóðirin kom eigi að
síður sínum vilja fram. Ef einhverjum fór ófimlega eða
gjörði öðru vísi en henni líkaði, þá fann sá brátt, að henni
þótti miður; en öllum hjúum fór svo, er þangað komu, að
þau fengu elsku og virðingu til húsmóðurinnar og máttu
ekki af því vita, að hún hefði þykkju á þeim til lengdar.
Aldrei kunni nokkur frá því að segja, að kuldalegt orð hafi
heyrst frá hjúunum í garð húsfreyjunnar, og mun það eitt
verið hafa sjaldgæft á þeirri tíð.
Mér eru löngum minnisstæðar kveldvökurnar á Bark-
arstöðum. Snemma var kveikt, því var kveldvakan löng;
tóvinnan var sótt af kappi, jafnt af körlum sem konum.
pá hafði húsfreyjan einveldi á heimilinu. Hver hafði á-
kveðið verk og þótti sjálfsagt að stunda það sleitulaust.
Einn af sonunum hafði það hlutverk, að lesa fyrir þá, sem
að vinnu voru, og las sögur og alt nýtt, sem út kom, allan
veturinn. pegar klukkan sló tíu, stóð húsfreyja upp og
lagði frá sér vinnuna, og svo gjörðu allir aðrir; var þá byrj-
aður húslestur, en allir, sem gátu, tóku þátt í söngnum. Sú
athöfn var mjög hátíðleg.
Afkomian á heimilinu var mikil og handbragðið á því, sem
unnið var, eftir því. Vaðmálin þaðan þóttu auðkend og fór
það orð af, að varla sæjust önnur slík.
Svo hefir sagt eftirtektasamur maður, sem átti heima
í þjóðbraut og sá menn úr öllum sveitum sunnan lands, að
nálega hefði hann mátt þekkja menn úr Fljótshlíð frá öðr-
um, af klæðaburði þeirra og djarflegu og geðþekku bragði.
Ekki kann eg um það að segja, en víst hafði sveitin fagra
fyrirmynd, sitt á hvorum sveitarenda, í þeim frábæru heim-
ilum á Barkarstöðum og Breiðabólstað.
Um Ingibjörgu á Barkarstöðum má segja, að hún var
sönn fyrirmynd. Allir litu, æðri sem lægri, upp til hennar
með lotningu og fanst sjálfsagt að taka tillögur hennar til
greina. Hjá henni fylgdist jafnan að skarpleiki í athugun-
um og réttlæti í dómum. Hún var vitur kona og góð og