Sameiningin - 01.02.1917, Síða 8

Og þó vér gleymum—oss þú aldreí gleymir;
með oss þú dvelur stöðugt—hvergi gleymir
unz þessi dapri draumur líður hjá.
Ó, gef oss hreysti, hug og fyrirgefning,
—Já, helzt mér finst við þurfum fyrirgefning—
Að endastöðvum leiðsögn þína ljá.
IKvæði þetta er ort af enskum hermanni i skotgröfunum í Fland-
ern. Jað var fyrst lesiö I heyranda hljðöi af Lundúna biskupi í ræðu,
er hann flutti í fyrra á. “Trafalgar Day.” Síöan hefir það veriö prentaS
i mörgum enskum blöðum beggja megin hafs. Vinur vor ónefndur i
Nýja Islandi benti oss fyrst á kvæði'Ö og lét þá. ösk í ljós, aö þaö væri
þýtt á Islenzku og birt í "Sam.” pað hefir dregist fyrir oss, aö fá
kvæðiö þýtt, en nfl hefir dr. Sig. Júl. Jóhannesson góðfflslega þýtt þaö
fyrir oss og birtist það hér í þýðingu hans.—Ritst.]
Hvernig þótti þér rœðan?
Bftir dr. G. C. Berkemeier, þýtt úr “Thc Lutheran.”
í dæmisögunni um sáðmanninn standa þessi alvarlegu
orð: “Fuglar himinsins átu það upp” (þ. e., góða sæðið).
Vér erum hræddir um, að slíkir ránfuglar sé á sveimi við
flestar kirkjudyr. “Hjaf gát á fæti þínum, þegar þú geng-
ur í Guðs hús, því það er betra að koma þangað til þess að
heyra, heldur en að heimskingi færi sláturfórn”—svo hljóða
áminningarorð prédikarans í gamla testamentinu; en oss er
nær að halda, að enn meira sé undir heimleiðinni komið, en
kirkjuleiðinni. Hví þá það? Af því, að á heimleið úr
kirkju er hjartað fult af heilnæmum áhrifum guðsþjónust-
unnar; það er hrært, það er snortið, það hefir fundið til
augnabliks-tilhneiginga, sem þurfa nú þegar að tryggja sér
lengri dvöl. petta er mikilvægt úrslita-augnablik fyrir
hverja sál; þá ríður mikið á, að “geyma sæðið í góðu og sið-
sömu hjarta.”
En rétt fyrir utan kirkjudyrnar bíða ránfuglarnir á
vakki. Ræðan er naumast búin, þegar hótfyndnin leysir
ofan af skjóðunni. Einn kemur með þessa athugasemd,
annar með hina, eins og ræðan væri skorpusteik og hverjum
manni heimilt að leggja dagdóma-gaffli sínum í hana. pað
er mörgum ofjarl, að koma með sjálfstætt álit um ræðuna,
en þó er þeim íjúft að ná í einhvern á heimleiðinni, og leggja
þessa gagnslausu spurningu fyrir hann: “Hvernig þótti
þér ræðan?”
í stólnum úthellir presturinn hjarta sínu; hann langar
til að gköða eld trúarinnar í hjörtum tilheyrenda sinna, og
leiða þá til æðra lífs, fram fyrir Drottin sjálfan. Hann
gengur inn í skrúðhúsið á eftir og klæðir sig auðmjúklega