Sameiningin - 01.08.1917, Blaðsíða 3

163
Það er ef til vill frá svona rótum runnið, trúarlífið
nýja í brjóstum þúsundanna.
En hvort sem stríð er eða friður, þá er þörfin söm.
Trúarlífið, lífið í Guði, er frumskilyrði sannrar far-
sældar.
Guð gefi, að yfir heiminn komi ný öld trúar og
guðsótta.
Vér eigum lítið þjóðlíf, Islendingar. Og oss er það
ekki síður kært en öðrum mönnum er þjóðlíf sitt. Vér
óskum þess allir, þó hver á sinn hátt einatt, að það geti
orðið friðsamt og farsælt. Er enginn vegur til þess, að
oss geti komið saman um það, að helgasta friðinn og
mestu farsældina getum vér hlotið fyrir öflugt og kristi-
legt trúarlíf? Er enginn vegur til þess, að hjá oss verði
trúvakning til blessunar landi og lýð f
í þetta sinn viljum vér með fáum orðum eínungis
leitast við að benda á nokkur þau atriði, sem oss virðist
veruleg trúvakning meðai vor vera bundin.
1. Fyrsta skilyrðið er tilfinuing fyrir því, að þörf
sé á auknu og heilbrigðara trúarlífi.
Vér nefnum það af ásettu ráði trúarlíf. Vér höfum
nú ekki svo mjög í huga trúarsetningar. Þar fyrir er
engan veginn verið að afneita gildi þeirra. En bað, sem
nú varðar mestu, er vakning brennandi tilfinningar uin
lifandi trúarlíf. Trúvakning fæst ekki nerna fyrir það,
að menn aiment finni til þess, að þeir lifa of fjarri Guði,
og þrái að koma nær honum og verða honum líkari. Upp-
hafsorð trúvakningarinnar verða að vera longun eftir
Guðs náð og fyrirgefning synda sinna. Trúvakningin
verður að byrja með þessari upphrópun sálarinnar:
“Hjartkæri Jesú, af hjarta eg þrái,
hjálpræðið blessað, að innlífast þér”.
Til samvinnu um trúvakninguna ættu allir þeir ao
vera sjálfkjörnir, sem finna þessa þörf, liafa þessa þrá
eftir náð Guðs og hjálp til þess, að lifa betra og
réttlátara lífi. í einu orði sagt, frumskilyrði trúvakning-
ar nú, er fúsleiki manna til að taka undir bæn mannsins
veika : ‘ ‘ Iljálpa þú mér, lierra! ’ ’
2. Ef vér höfum þetta skilyrði, meðvitund um þörí
vora, þá er það hið annað skilyrði, að vér eignumst mikla