Sameiningin - 01.08.1917, Blaðsíða 22

182
Eftir nokkra stund kom kona til dyra og hafði annan
enda sjalsins fyrir munninum. Eg sá ekkert annað en
svarta sorg, sem skein úr augum hennar.
“Farið burt”, sagði hún stillilega, “drepsóttin er komin
hingað; börnin mín eru að deyja úr henni; þið megið ekki
koma inn; farið burt”.
Við hröðuðum því ferð okkar um borgarhverfi þetta,
sem orðið var drepsóttinni og angistinni að bráð. Eftir litla
stund komum við að auðu húsi á árbakkanum. Gluggatjöld
voru dregin frá, gluggar opnir og hurð í hálfa gátt. Eg
hikaði, herti upp hugann, og ákvað að ná á einhvem hátt
niður að ströndinni, svo við gætum sloppið úr því neti dauð-
ans, sem nú var vafið um okkur.
“Komið þið”, sagði eg, “við skulum reyna að komast
niður í fjöru með því að ganga gegnum þetta hús. En byrg-
ið þið fyrir munninn”.
Við fálmuðum fyrir okkur gegnum tóm göngin og niður
kjallara-stiga. Kongulóarvefur straukst um andlitið, og
þótti mér það fagnaðarefni, því það benti til þess, að húsið
hefði verið í eyði all-lengi. Við komum niður í herbergi,
sem leit út fyrir, að hafa verið eldhús. pað grilti í eldavél
út við vegginn annars vegar, og gamall pottræfill stóð á
gólfinu og varð okkur að fótakefli. Bakdyrum hússins var
lokað, en eg gat brotið upp hurðina. Komum við þá út á
mjóa og óhreina fjöru og gengu þar smávaxnar öldur á land.
pegar hér var komið var dagsbrún farin að Iýsa aust-
urloftið og ljósglæta var komin svo mikil, að eg gat séð í
vestri aðal-höfnina við miðbik borgarinnar. par gat eg séð
segl og reykháfa stórra skipa, er öll voru að leggja út til hafs.
Eg óskaði að við værum komin þangað.
par sem við vorum sýndist vatnið fram undan mjög
grunt, þetta var að líkindum ekki nema þverá, eða þá sund
lítið inn úr aðal-dýpinu. Fram undan voru smáskip—skút-
ur, kænur og loggortur—öll hlaðin fólki og á leið til hafs.
Lítill bátur var rétt fyrir framan okkur og var að sjá
sem hann biði eftir einhverjum. Fólk var í bátnum, en ekki
svo margt að þröngt væri.
“Komið þið”, sagði eg, “þetta er okkur ætlað. Við verð-
um að vaða út í bátinn”.
Eg tók barnið á handlegginn en konuna leiddi eg við
hönd mér, og óðum við nú út í. Brátt varð vatnið í hné og
svo í mitti.