Sameiningin - 01.08.1917, Blaðsíða 18

178
og nokkuð það, sem eg hefi séð á náttúrlegan hátt. Allir
draumar geymast ekki þannig. En nokkrir þeirra verða
minnisstæðir. Nokkrir draumar eru skráðir svo skýrt og
greinilega á söguspjöld hugarins, >ar sem rituð er saga hins
innra lífs, að þeir afmást aldrei. Eg skal leitast við að segja
draum þennan með mestu nákvæmni, bæta engu við og skilja
ekkert eftir, en segja söguna eins og væri hún raunveruleg.
Má vera að hún sé það. Hver veit ?
Eg var á ferð. Um upphaf og endir ferðarinnar er
mér ókunnugt. Eg var kominn í stóra borg; hafi mér verið
sagt nafn hennar, þá hefi eg gleymt því.
pað var auðsjáanlega sérlega gömul borg, þvl íbúðar-
hús og stórhýsi voru grá og höfðu á sér fegurð mikiliar for-
tíðar, og göturnar hlykkjuðust út og inn milli húsanna eins
og villustigir. Borgin var við á eða árós, þó ekki kæmist
eg að því fyr en síðar meir, eins og þér fáið bráðum að vita,
og nýlegri partur borgarinnar var aðallega.við breitt, autt
stræti, sem lá undir brekku nokkurri eða hamri, og var
undirhleðsla smærri húsa neðar jafnsléttu strætisins og
hallaði þeim niður að ánni. Eldri partur borgarinnar var
þéttbygður og ramgjör; útskorin þakskegg og kvistir hús-
anna mændu út yfir mjóar steinlagðar gangstéttir, sem hér
og þar sveigðu skyndilega inn á bersvæði.
Á einu því bersvæði var eg staddur skömmu fyrír mið
nætti. Eg hafði skilið konu mína og unga dóttur okkar
eftir í gistihúsi því, er við höfðumst við í, og gengið út einn
saman tii að skoða sofandi borgina.
Næturhimininn var heiður, nema fyrir fáein þunn og
hraðfara ský, sem við og við drógust fyrir tunglið, sem var
í fyllingu, augnablik í senn, en byrgðu það aldrel til fulls.
Turn dómkirkj unnar miklu logaði silfurgrár í tunglsljósinu.
Svæðið var autt. En á tröppunum breiðu framan viö aðal-
dyr dómkirkjunnar sátu tvær tígulegar verur. Fyrst sýnd-
ist mér þær vera myndastyttur, en brátt tók eg eftir því, að
þær voru lifandi og töluðust við af kappi.
pær líktust grískum guðum, fagrar og hetjulegar.
naktar að öðru leyti en því, að snjóhvítar slæður voru vafð-
ar um þær. pað glampaði á þær í tunglsskininu. Ekki gat
eg heyrt orðaskil, en það leyndi sér ekki, að þær voru að
deila um þá hluti, sem ganga niður að rótum lífsins.
Verur þessar líktust hvor annari einkennilega, bæði að
líkamsskapnaði og limaburðum, eins og væri það tvíbura-