Faxi - 01.10.1980, Síða 20

Viktoría Guðmundsdóttir
- var hafsjór af fróðleik
og litrík kona
Greinarhöfundur, Ingibjörg Erlendsdóttir, stendur hér viö málverk af
Viktoríu Guömundsdóttur, sem gamlir nemendur hennar gáfu Stóru-
Vogaskóla viö vígslu hans, 30. sept. 1979.
Haustið 1921 kom hingaö í
hreppinn ung kona og geröist
kennari viö barnaskólann. Þessi
kona var Viktoria Guðmunds-
dóttir. Um langt árabil var hún
eini kennarinn og jafnframt
skólastjóri hér og hafði veg og
vanda af uppfræðslu allra ung-
menna í hreppnum á þeim árum.
Ég var barn aða aldri er
Viktoria hóf hér störf, en samt
man ég hana vel frá þessum
tíma. Þar sem faðir minn var þá
oddviti hreppsins átti hún oft við
hann erindi og á heimili for-
eldra minna (á Kálfatjörn) var
hún jafnan aufúsusgestur.
Hún kom venjulega síðdegis
og dvaldist oft lengi fram eftir
kvöldi og þessi kvöld eru mér
ógleymanleg.
Viktoría var hafsjór af fróðleik
og frásögn hennar af mönnum
og málefnum var lifandi og lit-
rík, krydduð kímni og gaman-
semi, hvort heldur var um að
ræða atburöi líðandi stundar
eða löngu liðna tíð og hún sagði
svo skemmtilega frá, að börn
jafnt og fullorðnir hrifust með.
Ég fann að foreldrar mínir mátu
Viktoríu mikils og af umræðum
þeirra heyrði ég að þau töldu
þaö mikið lán að hafa fengið
slíkan kennara í hreppinn. Enda
reyndist það svo að Viktoría var
kennari af Guðs náð, hollur upp-
alandi og frábær kennari.
Viktoría var nýkomin frá námi í
Svíþjóð er hún geröist kennari
hér. Áður hafði hún að loknu
námi í Flensborgarskóla og
kennaraskólanum stundað
kennslu austan fjalls, í Biskups-
tungum, Laugardal og Gríms-
nesi. Hingaö kom hún eins og
áður segir haustið 1921 og hér
starfaöi hún óslitið til ársins
1952, er heilsa hennar brast
skyndilega.
En nokkrarnámsferðirfórhún
utan á þessum árum og kynnti
sér nýjustu kennsluhætti og
uppeldis- og skólamál, einkum í
Svíþjóð, sem hún dáði, bæði
land og þjóð. Er óhætt að full-
yrða að Viktoría var meöal vitr-
ustu og gagnmenntuöustu
kennara á þessum tíma, skarp-
gáfuð var hún, minnug og marg-
fróö og vel máli farin, auk
margra fleiri kosta er gera
kennara að góðum kennara.
Hún var sönghneigð og lagviss,
kunni ógrynni Ijóða, sem hún
kryddaöi oft mál sitt með. Hún
var trúuö, reglusöm og bindind-
issinnuð. Hún vakti athygli
nemenda sinna á öllu er til
mannbóta horfði og brýndi fyrir
þeim drengskap og heiðarleika.
Minnist ég þess aö hún kvað það
hin fegusrtu ummæli er hlotnast
gæti, er sagt var um einhvern að
„hann var drengur góður".
Ein var sú grein ser Viktoría
unni mest og var henni nánast
heilagt mál, en það var móður-
máliö og meöferð þess. Sjálf tal-
aði hún og ritaði fagurt og
vandað mál. Hún lagöi ríka
áherslu á þaö í kennslu sinni að
nemendur töluðu skýrt og rétt. f
rituöu máli bæri að vera stutt-
oröur og gagnoröur, forðast
málalengingar og endurtekn-
ingar. Hafði hún á hraðbergi
heila kafla úr fornbókmenntun-
um máli sínu til skýringar, þar
sem mikil saga var sögö í stuttu
máli. Auk móöurmálsins voru fs-
landssaga og landafræði kjör-
greinar Viktoríu og mörgum
minnisstæðar frásagnir hennar í
þeim greinum.
Starfsaðstaða Viktoríu hérvar
vissulega aldrei góð. Að vísu átti
hún lengst af heimili sitt undir
sama þaki og skólinn, eða
meöan gamla skólahúsið stóð,
og hafði hún þá oftast stúlku sér
til aðstoðar við heimilisstörfin
um skólatímann. En langur var
skóladagurinn með 4 aldurs-
flokka samtímis í skólastofunni,
sem þurftu verkefni hver við sitt
hæfi, eftir þroska og getu.
Allir dagar byrjuöu meö söng.
Stóðu nemendur í hóp fyrir
framan kennarapúltið meöan
sungið var. Síðan spenntu allir
greipar, lutu höföi og lásu „faöir
vor." Er kennslu lauk var aftur
safnast saman við púltið, sungiö
vers eða vísa og lesin blessunar-
orðin áður en haldið var heim.
Allir kvöddu með handabandi
og þökkuðu fyrir daginn. Að
loknum skóladegi fór Viktoría
svo yfir verkefni dagsins, leið-
rétti stíla og reikningsbækur.
Aldrei man ég eftir aö hún skil-
aöi óleiðréttum vinnubókum.
Viktoría taldi sig ekki skrifa fal-
lega rithönd, en hún skrifaði
skýrt og hreinlega og þau voru
falleg rauðu R-in í reikningsbók-
unum.
En Viktoría lét sér ekki nægja
þessi störf. Auk þess að kenna 6
daga vikunnar hafði hún stúku-
fundi anna hvern sunnudag fyrir
hádegi. Hún var aæslumaöur
barnastúkunnar „Ársól nr. 84“
frá stofnun hennar 1926. Einnig
þar beitti hún áhrifum sínum til
göfgunar og blessunar hinum
ungu. Benti á hættur skaðvalda
og skemmdarafla og tendraöi
trú á sigur hins góða í mannltf-
inu. Þá söng hún í kirkjukór
Kálfatjarnarkirkju og stóö fyrir
æfingum á leikritum til sýningar
Framh. á næstu sfðu
Tilkynning frá
Tryggingastofnun ríkisins
Á fundi Tryggingaráðs þann 25. júní 1980 var sú ákvörðun tekin, að allar
mánaðarlegar bótagreiðslur Tryggingastofnunar ríkisins verði frá næstu
áramótum afgreiddar inn á reikning hinna tryggðu í lánastofnunum.
Fyrirkomulag þetta mun gilda í Reykjavík svo og í öðrum þeim umdæmum, þar
sem því verður við komið.
Með hliðsjón af ákvörðun þessari eru allir þeir, sem fá greiddar mánaöarlegar
bæturfrá Tryggingastofnun ríkisins, hverrar tegundar sem þæreru, eindregið
hvattar til þess að opna við fyrstu hentugleika bankareikning, (sparisjóösbók,
ávísanareikning eða gíró) í lánastofnun, svo framarlega sem þeir hafa ekki gert
það nú þegar. Um leið skal Tryggingastofnun ríkisins tilkynnt númer banka-
reiknings, nafn og nafnnúmer hlutaðeigendi svo og nafn lánastofnunar. í
þessu skyni eru fáanleg sérstök einföld eyðublöð hjá Tryggingastofnun ríkis-
ins og lánastofnunum.
Athygli skal vakin á því að jafnframt því sem viðskiptamenn Tryggingastofn-
unar ríkisins fá þannig greiðslur sínar lagðar inn á reikning sinn fyrirhafnar-
laust og sér að kostnaðarlausu, hljóta þeir með hinu nýja fyrirkomulagi
greiðslur sínar þann 10. hvers mánaðar, í stað 15. hvers mánaöar.
Tekið skal skýrt fram, að þeir viðskiptamenn Tryggingastofnunar ríkisins, sem
þegar hafa opnað reikning og tilkynnt þaðTryggingastofnun ríkisins, þurfa
ekki neinu að breyta.
Tilkynningu þessari er aðeins beint til þeirra viðskiptamanna Tryggingastofn-
unar ríkisins sem ekki hafa þegar fengið sér bankareikning og tilkynnt það
Tryggingastofnun ríkisins.
Tryggingastofnun rikisins.
FAXI - 136