Faxi - 01.01.1983, Síða 26

HELGISIGURGEIR JÓNSSON - MINNING
FRAMHALD AF BLS. 7
Helgi árið 1938, var félagsforingi
þess til 1963, og mörg ár eftir það
var hann hin styrka stoð, og holli
ráðgjafi, sem hægt var að leita til
hvenær sem þörf var á. Skátaguðs-
þjónustumar á sumardaginn
fyrsta, framkvæmdar með Helga
S., og skátaskemmtanimar í
Ungó, síðdegis þann sama dag, að
ógleymdum samkomunum á af-
mælisdegi Baden Powells, og
skátajólunum, þetta eru þær
stundir, sem ljóma hvað fegurst í
minningunni, þegar ég horfi yfir
farinn veg.
Það var dásamlegt að standa við
hlið Helga á shkum stundum. Þá
var hann í essinu sínu, og þá var
hann engum öðrum líkur. í Rót-
aryklúbbi Keflavíkur átti Helgi
einnig langan og gagnmerkan
starfsferil að baki.
Hinn 7. desember árið 1940
gekk Helgi að eiga eftirlifandi eig-
inkonu sína Þórunni Olafsdóttur,
ættaða héðan úr Keflavík, hina
ágætustu konu, sem reyndist hin-
um umsvifamikla og hugsjónaríka
eiginmanni sínum traustur lífs-
fömnautur í blíðu og stríðu. Eg
held, að Helgi vinur minn hefði
alveg áreiðanlega verið allra
manna fyrstur og fúsastur til að
gjalda jáyrði við þeirri staðhæf-
ingu, að hún hafi öllum öðru frem-
ur verið kjölfestan í lífi hans. Þau
eignuðust eina dóttur, Guðrúnu
Sigríði, sem nú er búsett á Ber-
muda, gift Eric Alleson Pedro.
Aðra dóttur átti Helgi áður en
hann kvæntist er Ingibjörg heitir.
Hún er nú húsmóðir í Reykholti í
Borgarfirði, gift Guðmundi Kjer-
úlf, bifreiðastjóra. Dætrabörnin
eru 4 talsins, 3 hjá Guðrúnu og 1
hjá Ingibjörgu. Vissulega unni
Helgi þeim öllum heils hugar. En
mest kynni hafði hann af eldra syni
Guðrúnar, nafna sínum Helga
Þór, og milli þeirra voru kærleiks-
böndin knýtt á þann veg, að þar
var ekkert hægt að rjúfa. Það var
hrífandi fögur sjón að sjá þá tvo
leiðast eftir Hafnargötunni, þegar
Helgi Þór var agnarlítill snáði.
Eg hóf mál mitt á því að minna á
vitringana og Betlehemsstjörn-
una, og gat þess, að Helgi S. væri
sérstaklega tengdur mínum per-
sónulegu jólaminningum. Það var
um árabil okkar sameiginlega hlut-
verk að undirbúa og framkvæma
helgiathöfn á jólafundi Rótary-
klúbbsins, þá kynntist ég því, hve
jólin áttu sterk og djúpstæð ítök í
hjarta Helga. Boðskapur jólanna
var honum heilagt hjartans mál og
ósegjanlega mikils virði. Ég man,
hve mjög og hve oft hann lagði
áherslu á nauðsyn þess, að mæta
jólunum með hugarfari barnsins,
til þess að við mættum koma auga
á stjörnuna, sem vísaði veginn að
jötunni til jólabarnsins. Mér
fannst oft, á þessum jólafundum
okkar, sem hann væri sjáandinn,
vitringurinn, er benti okkur hinum
á stjörnuna björtu, sem vísaði veg-
inn og leiddi okkur að jötu Lausn-
arans.
Og þegar hann var sóttur heim,
þá gáfust oft og tíðum stundir sem
ekki gleymast. Þá var stundum
kafað djúpt eða svifið hátt í andans
víðfeðma heimi. Þá var unun að
hlýða á mál Helga. Hann hafði
alltaf einhverju góðu að miðla,
eitthvað spaklegt að mæla, eitt-
hvað háleitt, bjart og fagurt að
benda á.
Þannig var Helgi S., svo ótrú-
lega oft beint eða óbeint í sporum
vitringsins, sem lét sitt eigið h'f
Ieiðast af háum hugsjónum, leið-
ast af stjörnunni, himinljósinu
bjarta, og þreyttist aldrei á að
benda þeim, sem hann átti samleið
með, að gera slíkt hið sama.
Það er mikið þakkarefni og
margföld blessun að hafa átt þess
kost að njóta samfylgdar slíkra
manna, sem Helgi S. Jónsson var.
Hann var mikið náttúrubam.
Hann vitnaði oft í þessi alkunnu
orð Fjallræðunnar: „Lítið til fugla
himinsins. - Gefið gaum að liljum
vallarins.“ Þau áttu djúpan hljóm-
grunn í hjarta hans. í öræfafegurð
fjallanna og kyrrð fann hann sig á
sérstakan hátt heima. í hugljúfri
ritgerð, sem hann nefndi: „Yfir
hraunið til fjallanna,“ kemst hann
m.a. svo að orði: „Eins og sólin
leitar tindanna fyrst og hverfur síð-
ast af þeim, eins vermir víðsýni *
fjallanna hugann og verndar heið-
ríkju hans gegn herferð skugga og
myrkurs.“ Og í lok ritgerðarinnar,
eftir að hann er lagstur til svefns í
tjaldinu sínu, segir hann: „Áður
en svefninn sigrar augu mín, hvísla
ég kvöldbæn mína hljóðlega út í
kyrrðina: Blessaður sé faðmur
fjallanna. Blessuð veri öll, spor,
sem til fjallanna liggja.“
Ég fæ ekki betur séð, en að
þarna sé vitringurinn enn á ferð,
og bendi á stjörnu sem ótvírætt vís-
ar í blessunarátt.
Eins og fyrr er fram komið var
Helgi S. ekki langskólagenginn
maður. En ég hefi engum manni
kynnst, hvorki fyrr né síðar, sem
var eins fjölmenntaður og hann.
Og þar var ekki um neitt hálfkák
eða yfirborðsmenntun að ræða. 1
Þess má til gamans geta, að á
Reykjavíkurárunum stóð hann að
útgáfu stúdentablaðs, sem stúd-
entar voru að vísu skráðir ritstjór-
ar að, en það var Helgi S., sem
skrifaði það og vann það að lang-
mestu leyti. Hann var fjölhæfur
listamaður, leikari, listmálari,
myndskeri, rithöfundur, og vafa-
laust margt fleira. Og það er ekki
nokkur vafi, að hann hefði getað
náð langt í þeim listgreinum, sem
nefndar hafa verið, ef hann hefði
einbeitt sér að einhverri einni
þeirra. Orðsins list lék honum á
tungu í nærfellt fágætum mæli. En
þó fjölhæfni hans væri svo mikil sem
raun ber vitni um, þá var hann allt-
af svo önnum kafinn við að hjálpa
öðrum, eða leggja fram krafta sína
til almenningsheilla, að hann hafði *
í raun og veru aldrei tíma til að
hugsa um sjálfan sig og sinn eigin
hag. En hitt er víst, að Keflavík
mun um langa framtíð njóta verka
hans og hugmyndanna, sem hann
vakti fyrstur máls á. Það var svo
oft, að Helgi kveikti eldinn, en fól
svo öðrum að gæta hans, af því að
hann þurfti að fara og sinna nýju
hugðarefni, kveikja nýjan eld. En
ætli að það hafi ekki einmitt, að
vissu leyti sannast á honum, sem
skáldið frá Fagraskógi segir, að:
„Fáir njóta eldanna, sem fyrstir 1
kveikja þá.“
NJARÐVÍKURBÆR
FASTEIGNAGJÖLD
Ákveðið hefur verið að skipta fasteigna-
gjöldum niður á þrjá gjalddaga, þ.e. 15. jan-
úar, 15. mars og 15. maí.
Þeir gjaldendur er ætla að notfæra sér
þessa þrjá gjalddaga, verða að standa skil
með hvern gjalddaga, annars falla öll gjöld-
in í eindaga.
Bæjarsjóður - Innheimta
26 - FAXI