Straumar - 01.12.1927, Blaðsíða 24

198
STRAUMAR
í fjarska í lundunum fyrir utan. Tónarnir, þýðir eins og
hvísl blæsins við skógarlimið, en þó með fylling, smeygja
sér inn um hverja gátt, opna eyru sofandans eins og koss-
ar morgunsólar vekja blóm vallarins. Eg þekti hvorki lög-
in né ljóðin, vissi það eitt, að þau voru þrungin af ein-
hverjum ósegjanlegum fögnuði yfir lífinu og umvafin há-
tíðleik, sem engin orð fá lýst. Þessir tónar báru á örm-
um sér sunnudagsfriðinn inn í Elmauarhöll. Þeir voru í
ætt við kvak svansins, sem hefur sig upp yfir hversdags-
líf og hversdagsleika. Þeir voru útrás sálna, sem eiga
fylling gleði og friðar. Þeir voru dýrðarróður til lífsins
Ógleymanlegastar munu þó öllum vera þær stundir,
er Jóhannes Múller flytur fyrirlestra sína. Hann talar
ætíð blaðalaust og sjaldan skemur en hálfan tíma í einu.
Hann talar af óvenjulegum kyngikrafti og frábærri snild.
Umræðuefnið snýzt nærri æfinlega um það, hvernig guðs
ríki megi verða að veruleika í lífi mannanna, og hver leið-
in sé til þess. P. Þ.
Biblíurannsóknir.
Því hefir verið haldið fram, að höfuðmunur gamallar
og nýrrar guðfræði væri mismunandi skoðanir þeirra á
Biblíunni. Þetta er að miklu leyti rétt. Skal hér reynt að
gera grein fyrir skoðun þeirra hvorrar um sig.
Gamla stefnan segir, að Guð og maðurinn séu
gjörólíkir. Guð sé alt hið góða og fullkomna, en maðurinn
sé enn illur og ófullkominn sökum erfðasyndarinnar, og
geti ekkert af eigin ramleik. Fyrir því getur hann ekkert
vitað af sjálfu sér um guð, og ekki skilið hann, þar sem
hann er guði gjörólíkur og annars eðlis. En sökum þess,
að maðurinn er þegn guðs, og skyldugur að hlýða honum,
er honum nauðsyn á, að kunna nokkur skil á guði og vilja
hans. Guði er það líka nauðsynlegt, svo að hann missi