Straumar - 01.12.1927, Síða 25

STRAUMAR
199
ekki þegnskap mannsins, en vegna þess, að maðurinn get-
ur ekki aflað sér þessarar þekkingar eins og annarar fyrir
eigin leit, hefir guð óverðskuldað og af miskunnsemi sinni
veitt manninum þekkingu á sér og vilja sínum og þeim
lögum, sem hann hefir sett og mennirnir eru skyldir að
hlýða sem utanaðkomandi valdboði. Þessa þekkingu veitti
guð mönnunum fyrir 2000—3000 árum síðan, opinberaði
þeim hana í þeim búningi, sem hann einn kaus. Guð veitti
opinberunina alla í einu og er ekki neinnar frekari við-
bótar að vænta. Guð hefir sagt sitt síðasta orð, og er af-
dirfska og móðgun við hann og reyna að afla sér frekari
vitneskju. Guð veitti þó ekki öllum þjóðum heimsins opin-
berunina samtímis, heldur aðeins litlum þjóðflokki austur í
Asíu, og nefnast þeir nú Gyðingar. Var tilætlunin, að þeir
kæmu svo opinberuninni á framfæri við aðrar þjóðir, en
þeir svikust að mestu leyti um það, því að þeir þóttust
eiga hana einir saman. Það voru menn af öðrum þjóðum,
sem mest og bezt breiddu þekkinguna á henni út um
heiminn, og enn er hún ekki kunn nema hér um bil þriðja
hluta mannkynsins.
Þessi opinberun var fyrst flutt munnlega og síðan
skrásett í 66 ritum og sett í bók, sem er kölluð griska orð-
inu B i b 1 í a, sem þýðir b æ k u r, og sú bók er um 1300
síður í stóru átta blaða bloti. Bók sú er þó ekki skrifuð
af mönnum hjálparlaust, heldur stórnaði guð hönd þeirra,
svo að víst væri, að þeir brengluðu engu, blés þeim sann-
leikanum í brjóst, og því er sagt, að Biblían sé innblásin
af guði, og er það trygging fyrir, að alt sé ótvírætt og
satt, sem í henni stendur. Að guð hafi þannig innblásið
Bibíuna og gætt þess að hvergi væri villa í henni, stendur
í Biblíunni sjálfri í 2. Timotausarbréfi, 3. kapítuna, 16.
versi og hljóðar svo í íslenzku þýðingunni í Helgakveri:
„Öll ritningin er innblásin af guði, og er nytsöm til
fræsðlu, en í íslenzku þýðingunni frá 1912 er greinin
svona: „Sérhver ritning, sem er innblásin af guði, er og
nytsöm til fræðslu“. Tæpast geta báðar þýðingarnar ver-
ið réttar, og er allmikill meiningarmunur á þeim, en báðar
gera þó ráð fyrir, að til sé eitthvað sem heiti „ritning inn-